«Αμέτρητα είναι τα βιβλία πολιτικής σοφίας, πολιτικής ηθικής, πολιτικής επιστήμης, πολιτικής μαγειρικής. Απ’ τον καιρό που οι άνθρωποι “κοινωνικοποιήθηκαν” και “κρατικοποιήθηκαν”, άπειροι στοχαστές και ηγέτες πάσχισαν να επινοήσουν το καλύτερο σύστημα οργάνωσης και διακυβέρνησης του κράτους, το πιο ωφέλιμο για όλους – και προπάντων για τους γεννήτορές του.

»Οι περισσότεροι –απ’ τον ιδεαλιστή Πλάτωνα ως τον θεϊστή Αυγουστίνο, απ’ τον πραγματιστή Thomas More ως τους “διαφωτιστές” του 18ου αιώνα κι ως τους νεότερους “ουτοπιστές”– έχτιζαν με τη φαντασία τους “ιδανικές πολιτείες”, έχοντας γνώμονα την ηθική και τη δικαιοσύνη – όπως τις αντιλαμβανόταν ο καθένας.

»Ανάμεσα σ’ αυτό τον ωκεανό των φαντασιών, ένας άνθρωπος της πράξης –αλλά και της σκέψης και της “πένας”– έγραψε ένα σύντομο “αντίλογο” των ουτοπιών, έναν “οδηγό”, όπου η πολιτική και η ηθική χωρίζονται κάθετα, όπου αναλύεται όχι το “δέον” για τους λαούς αλλά το συμφέρον για τους ηγέτες τους. Αναφέρομαι στον Machiavelli και στον περιβόητο Ηγεμόνα του (1513).

»Κάπου ενάμιση αιώνα αργότερα, ένας άλλος άνθρωπος της πράξης, ο Καρδινάλιος Ιούλιος Μαζαρίνος (1602-1661), έγραψε (λατινικά) ένα ανάλογου ήθους και στόχων βιβλίο: το Εγκόλπιο των πολιτικών. Ένα Εγκόλπιο που δεν έχει μόνο ιστορικό ενδιαφέρον αλλά και “πρακτικό”, αφού πολλές συνταγές του εξακολουθούν να εφαρμόζονται από πολλούς, είτε ομολογημένα είτε ανομολόγητα... είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα...»

Από τον Πρόλογο του Μάριου Πλωρίτη

Μετάφραση από τα γαλλικά
ΒΑΝΕΣΣΑ Α. ΛΑΠΠΑ