Εκείνο το ήσυχο βράδυ του Σεπτέμβρη

περπατούσες σαν τον Χριστό 

στον αφρό της θάλασσας.

Ήταν η βιάση σου μεγάλη,

ο προορισμός σου ασαφής.

Προς στιγμήν  

νόμισα πως ήθελες να φτάσεις

ως εκείνη τη βάρκα

που λικνίζονταν χωρίς κουπιά.

Μου ’χες πει: 

«Θα ’χει άγκυρα. 

Δεν μπορεί να στέκει εκεί τόσες ώρες».

Σου ’χα πει: 

«Καμιά φορά, οι άγκυρες δεν ωφελούν.

Οι άνθρωποι δεν πρέπει να αγκυροβολούν,

πρέπει να νιώθουν ελεύθεροι να φεύγουν,

ακόμη κι αν οι καιροί λυσσομανούν».

Η ποιητική συλλογή της δημοσιογράφου Ρίτσας Μασούρα «Οι άγκυρες δεν ωφελούν» διατρέχει τον παρελθόντα και παρόντα χρόνο με αστραπιαία ταχύτητα, συμπυκνώνοντας σε οριοθετημένους στίχους μηνύματα προς ζώντες και νεκρούς, περιγράφοντας, παράλληλα, πραγματικές ή φανταστικές καταστάσεις και γεγονότα που σημάδεψαν ή απασχόλησαν κατά καιρούς την ίδια και το περιβάλλον της. Εμμέσως, η Ρίτσα Μασούρα επιχειρεί να περάσει ρεαλιστικά μηνύματα για την έννοια της ζωής και του θανάτου, του έρωτα, της χαράς, του λυγμού, του πόνου, μα κυρίως για την έννοια της αντοχής και ανοχής του ανθρώπου,  με στόχο να ευαισθητοποιήσει εκείνους  που έχουν φτάσει ως ένα κομβικό σημείο της ζωής τους και επιθυμούν να πάνε λίγο πιο πέρα.

Αν και ποτέ δεν έχει δηλώσει ποιήτρια, παρά μόνον δημοσιογράφος, είναι καταλυτική η απόφασή της να τσαλακωθεί και να εκτεθεί, αναλαμβάνοντας την ευθύνη αυτής της απόφασης και πάντα με την ελπίδα ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία θα αναδειχθεί για την ίδια μια πολύ πιο αποδεκτή εικόνα του κόσμου. 

Οι εικαστικές παρεμβάσεις, με τον γενικότερο τίτλο «Το γράμμα που δεν έφτασε»  ανήκουν στον Γιάννη Ψυχοπαίδη. Κατά μια ευτυχή συγκυρία τα έργα δένουν απόλυτα με το περιεχόμενο της ποιητικής συλλογής, καθώς σχεδόν όλα τα ποιήματα θυμίζουν επιστολές που δεν έφτασαν ποτέ στους παραλήπτες τους.