Κάθε κεφάλαιο αυτού του βιβλίου αφιερώνεται σε ένα από τα Επτά Θαύματα και δεν περιορίζεται μονάχα στην περιγραφή του μνημείου, αλλά επεκτείνεται και στους ανθρώπους που ήταν υπεύθυνοι για την κατασκευή του και οραματίζονταν ένα οικοδόμημα που θα αποτελούσε αντικείμενο θαυμασμού.
Ο Φάρος της Αλεξάνδρειας επιβίωσε ώς το Μεσαίωνα, αλλά οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας σώζονται μόνο σε ορισμένες μαρτυρίες αρχαίων συγγραφέων και ο Κολοσσός της Ρόδου είναι αμφίβολο αν υπήρξε ποτέ με τη μορφή και στη θέση που συνήθως του αποδίδονται.
Ο πρώτος σωζόμενος κατάλογος των επτά «θεαμάτων», που προκαλούσαν δέος με την ομορφιά και τη μεγαλοπρέπειά τους, χρονολογείται από τον 2ο αιώνα π.Χ., ενώ ο οριστικός κανόνας των «Επτά Θαυμάτων του αρχαίου κόσμου» καθιερώνεται τον 17ο αιώνα. Πώς επελέγησαν αυτά τα μνημεία; Πώς τα αναπαρέστησε η αναγεννησιακή φαντασία; Και τι γνωρίζουμε σήμερα εμείς γι’ αυτά;
Εξετάζοντας τις αρχαίες μαρτυρίες, φωτίζοντας και διασταυρώνοντάς τες με τα πορίσματα της νεότερης έρευνας και τα ευρήματα των ανασκαφών, οι μελέτες αυτού του τόμου εδραιώνουν για πρώτη φορά, με μια ελκυστική περιγραφή, την αρχαιολογία και την τοποθεσία κάθε Θαύματος. Ειδικοί από ποικίλους επιστημονικούς κλάδους, οι συγγραφείς τους συγκεντρώνουν εδώ στοιχεία που δεν μπορούν να βρεθούν σε καμία μεμονωμένη πηγή, ανασυνθέτοντας έτσι ένα λαμπρό πανόραμα των Επτά Θαυμάτων του αρχαίου κόσμου.
