Προσπαθώντας να εντοπίσω τις τραγικές τεχνικές του θανάτου των γυναικών, δεν βρήκα τίποτε το ορατό ή, έστω, το κατ’ αρχήν ορατό‧ τα πάντα ξεκινούν από τα ειπωμένα λόγια, από το άκουσμα, από τη φαντασία – όραμα που γεννιέται από λέξεις και κρέμεται απ’ αυτές.

Όπως στην όπερα τα πρόσωπα του έργου διηγούνται το θάνατό τους συνεχίζοντας να τραγουδούν, έτσι και οι ηθοποιοί της αρχαίας τραγωδίας απαγγέλλουν το θάνατο των γυναικών. Ως ηρωίδες, οι γυναίκες διαθέτουν τους δικούς τους τρόπους θανάτου – πότε αυτοκτονούν περνώντας το λαιμό μέσα από μια θηλειά όπως οι παντρεμένες, πότε, σαν τις παρθένες, προσφέρονται θύματα σε θυσία. Καμιά φορά φτάνουν και μέχρι του σημείου να κλέψουν από τους ένδοξους πολεμιστές το θάνατό τους, τρυπώντας το κορμί τους με το ξίφος. Κάπως έτσι ιχνογραφούνται οι αρχαίες διαδρομές της φαντασίας και του λογισμού πάνω στο γυναικείο σώμα. Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό είδος που αρέσκεται να συσκοτίζει τα τυπικά σύνορα μεταξύ αρσενικού και θηλυκού.

Μέσα από μια πρωτότυπη ανάγνωση αυτών των πολυσήμαντων κειμένων, η διακεκριμένη ελληνίστρια Νικόλ Λορώ φθάνει στον πυρήνα των αρχαιοελληνικών αντιλήψεων για το φύλο, το σώμα, τη θυσία, τον έρωτα και το θάνατο. Με τον ανησυχητικά ανοίκειο τίτλο του, το βιβλίο αυτό είναι ουσιώδες για την αντίληψη του φαντασιακού σύμπαντος της αρχαίας Ελλάδας.