Η εκπαίδευση που παρέχεται σε κρατουμένους, πρέπει να αντιμετωπίζεται πρωτίστως ως δικαίωμα τους και όχι με όρους εργαλειακής διαχείρισής της. Αν και η παροχή εκπαίδευσης δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ως πανάκεια, η ενίσχυση και ο εξορθολογισμός της μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει, τόσο για κάποιους –έστω και μεμονωμένους– εγκλείστους, όσο και για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τις ισορροπίες ενός κλειστού συστήματος, όπως αυτό της φυλακής  Αρκεί, βέβαια, να μην παρουσιάζεται αυτή ως άλλοθι, στο πλαίσιο της απώλειας της υποστήριξης του πιο σημαντικού ιδεολογικού συστατικού του σωφρονιστικού συστήματος, αυτού της αναμορφωτικής ιδεολογίας  και ως «ευκαιρία» δικαιολόγησης της επέκτασης των μέσων του ποινικού μηχανισμού.