ΑΣΦΥΚΤΙΩΝΤΑΣ μέσα στα στενά όρια του γενέθλιου τόπου, ο Πέτρος εγκαταλείπει το σπίτι του παρασυρμένος από μια ωραία και σπάνια πεταλούδα που λείπει από τη συλλογή του. Πάνω στο πάθος του κυνηγιού χάνει τον δρόμο της επιστροφής και εμπλέκεται σε ένα ταξίδι που του γνωρίζει τον κόσμο, από το οποίο όμως μόνο αλώβητος δεν βγαίνει. Στο τέλος της περιπλάνησής του διαπιστώνει πως ο κόσμος είναι από τη φύση του κακός και πως η επαφή μαζί του φέρνει την καταστροφή.

Η Πεταλούδα του Βίλχελμ Μπους, τελευταίο εκτενές κείμενο του διάσημου Γερμανού σκιτσογράφου, είναι ένα γοητευτικό όσο και σκληρό παραμύθι για ενηλίκους. Σε ένα δεύτερο επίπεδο αποτελεί αλληγορία για το νόημα της ύπαρξης και του έρωτα, για την κακία και την ιδιοτέλεια, που κυβερνούν τον κόσμο, για την απόπειρα της τέχνης και της σκέψης να προσεγγίσουν το ασύλληπτο.

❧

«Ανέμελος ο Πέτρος ξεστρατίζει όλο και πιο μακριά από το χωριουδάκι του [...]. Καθ’ οδόν συναντά, μεταξύ άλλων, γυρολόγους, καμπούρηδες και κλέφτες· φίδια που οσμίζονται το χρυσάφι και σαλιγκάρια που σέρνονται πιο αργά απ’ ό,τι αλλού στην πλάση· μια σαγηνευτική μάγισσα που τον μεταμορφώνει σε σκύλο (κι αυτός αντλεί μεγάλη ηδονή από την υποταγή του). Συγχρόνως συμμετέχει, συνήθως άθελά του, σε γκροτέσκες φάρσες. [...] Κάποτε ο Πέτρος επιστρέφει στον γενέθλιο τόπο, γέρος κι ακρωτηριασμένος, κι ο κύκλος της περιπλάνησης κλείνει μα δίχως χειροπιαστό καταστάλαγμα καμιάς λογής. Όσο για εκείνη την πεταλούδα που έθεσε σε κίνηση την όλη πλάνη – αυτή παρέμεινε άπιαστη κι ανέγγιχτη ακόμη (παρεκτός αν είσαι κανένα μαυροπούλι), όπως κατά κανόνα μένει κι η ζωή μας καθώς τη ζούμε.»

                                                                                                                                ΝΙΚΗΤΑΣ ΣΙΝΙΟΣΟΓΛΟΥ

❧

Ο WILHELM BUSCH (1832-1908) είναι ένας από τους σπουδαιότερους σατιρικούς συγγραφείς και σκιτσογράφους της Γερμανίας, δάσκαλος της –μοχθηρής συχνά– ειρωνείας, και πρωτοπόρος των κόμικς. Αν και υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής, σε μικρούς και μεγάλους, σχετικά άγνωστα στο ευρύ κοινό παρέμειναν τα εκτενέστερα πεζά κείμενα που έγραψε προς το τέλος της δημιουργικής ζωής του: Το όνειρο του Εδουάρδου (Eduards Traum, 1891) και Η πεταλούδα (Der Schmetterling, 1895), αγαπημένα αναγνώσματα ανθρώπων όπως ο Kurt Tucholsky και ο Ludwig Wittgenstein.