Ο 20ός αιώνας δεν χρειάστηκε να αναστήσει τον Μαγιακόφσκι, γιατί αυτός δεν το επέτρεψε.
Με μια εκπυρσοκρότηση, με το μπαμ της "μικρής εξαίσιας σφαίρας", που φύλαγε κάτω από το γιλέκο του, έζησε κι επέζησε "φαρμακερός κι αγροίκος πάντα" δρασκελώντας σαν σύννεφο τον αιώνα και έγινε το νεανικό σύμβολο της επανάστασης και ραψωδός της ρωσικής πρωτοπορίας.
Από την αποθέωση στην αφάνεια. Πότε θριαμβευτής κι άλλοτε σε δυσμένεια, καταδικασμένος για χρόνια στη σιωπή κι ύστερα αποκαταστημένος, μα βαριά λογοκριμένος, ο μεγαλύτερος και πλέον ταλαντούχος ποιητής της σοβιετικής εποχής, κατά τον Στάλιν, έγινε δρόμοι και πλατείες και φαντασμαγορικός σταθμός του μετρό στη Μόσχα, τεράστιος κι ολόλαμπρος, να σου κόβει την ανάσα. Έγινε κι αγάλματα πολλά, από κείνα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, τα στιβαρά και κάπως απωθητικά. "Περνώντας από την οδό Γκόρκι" έγραψε ο Έρενμπουργκ "βλέπω έναν μπρούτζινο άνθρωπο πολύ υπεροπτικό και κάθε φορά απορώ ειλικρινά που αυτό το άγαλμα παριστάνει τον Μαγιακόφσκι, τόσο λίγο μοιάζει ο ανδριάντας με τον άνθρωπο που είχα γνωρίσει