Έβρεχε δυνατά το βράδυ που η όμορφη νεαρή γυναίκα είδε τη σβησμένη νέον επιγραφή για το ελεύθερο δωμάτιο στο μοτέλ. Ήταν κουρασμένη, δεν ήξερε πού ακριβώς βρισκόταν και το μόνο που ήθελε εκείνη την ώρα ήταν ένα ζεστό μπάνιο κι ένα κρεβάτι για να περάσει τη νύχτα της. Το δωμάτιο μύριζε λίγο από την αχρησία, αλλά ήταν καθαρό και τα υδραυλικά δούλευαν. Ο Νόρμαν Μπέιτς, ο υπεύθυνος του μοτέλ, φαινόταν αρκετά συμπαθητικός, είχε όμως πάνω του και κάτι περίεργο…

Το περίφημο Ψυχώ του Ρόμπερτ Μπλοχ, ένα από τα αρχετυπικά θρίλερ του 20ού αιώνα, έκοψε την ανάσα ολόκληρης της Αμερικής όταν κυκλοφόρησε το 1959. Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ αποφάσισε να μεταφέρει το βιβλίο στη μεγάλη οθόνη και το ομώνυμο φιλμ, που βγήκε στις αίθουσες τον επόμενο χρόνο, παραμένει ως σήμερα η τρομακτικότερη ταινία όλων των εποχών.

Όταν ο απόλυτος μάστορας του τρόμου, Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ, ξεχωρίζει το ταλέντο σου και σε παρακινεί να γίνεις συγγραφέας, προφανώς είσαι ξεχωριστός. Και όταν ο κορυφαίος σκηνοθέτης θρίλερ, Άλφρεντ Χίτσκοκ, επιλέγει δικό σου βιβλίο για να γυρίσει μία ταινία που δεν έμοιαζε με τίποτε άλλο μέχρι τότε στον κινηματογράφο, το περίφημο «Ψυχώ» του 1960, τότε το όνομά σου περνά επάξια στην αιωνιότητα. Ο λόγος για τον Robert Bloch, που από φανατικός αναγνώστης του θρυλικού περιοδικού Weird Tales την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης, βρέθηκε τη δεκαετία του ’60 να εργάζεται για λογαριασμό του Χόλυγουντ και της αμερικανικής τηλεόρασης, γράφοντας ασταμάτητα ιστορίες τρόμου και φαντασίας με έναν μοναδικό τρόπο που επηρέασε τους πάντες, από την τηλεοπτική σειρά Twilight Zone μέχρι τον Stephen King, τον Bret Easton Ellis και τον Alan Moore.

Χρησιμοποιώντας συχνά στοιχεία από το αστυνομικό ρεπορτάζ αλλά και από προσωπικότητες όπως ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης και ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ, ο Bloch έγραφε πάντοτε για μία παράλληλη σκοτεινή πραγματικότητα, αρκετά τρομακτική ώστε να γίνεται ελκυστική καταναλωτικά, αλλά και αρκετά ρεαλιστική ώστε να κάνει τον αναγνώστη να αισθάνεται άβολα στη σκέψη ότι όλα όσα διαβάζει αισθάνεται άβολα στη σκέψη ότι όλα όσα διαβάζει δεν είναι μόνον προϊόν φαντασίας.

Ο ίδιος δήλωνε ότι εκείνο που τον είχε συνεπάρει περισσότερο όταν έγραφε το «Ψυχώ», ήταν η ιδέα ενός κατά συρροή δολοφόνου με σχιζοφρένεια, που όμως ζει απαρατήρητος σε μία μικρή αμερικανική πόλη: αυτό ήταν που μάγεψε και τον Χίτσκοκ, η αίσθηση, δηλαδή, ότι ο ιδιόρρυθμος γείτονας στο απέναντι σπίτι μπορεί να κρύβει πολύ περισσότερα από μερικές προσωπικές παραξενιές. Και παρόλο που πολλοί, έκτοτε, έχουν επιχειρήσει να αναπτύξουν το ίδιο ζήτημα, κανείς στην ουσία δεν έχει προσθέσει τίποτα καινούριο σε αυτή την ιστορία που πραγματεύεται όλη την ανεξερεύνητη πλευρά της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, με αναφορές από το Οιδιπόδειο μέχρι τη σιωπηλή αποδοχή της κακοποίησης από τις κλειστές κοινωνίες.