Μαρία Πολυδούρη

προς Κώστα Καρυωτάκη

Κι εγώ που πόθησα βαθιά την ένωση

δε βρήκα παρά μόνο τα ίχνη σου

κι αυτά απελπισμένα ακολουθώ στην οστρακοφόρα άμμο

με τα πέλματά σου να διαγράφουν την αταλάντευτη φυγή

προς τα εμπρός                    

και η ψυχή μου πυροφάνι φωταγωγημένο στην οδύνη

μέσα στης προσμονής την κίβδηλη ελπίδα

οικτρά παραδομένη.

Δεν αποθνήσκει η ελπίδα,

η αντοχή φθίνει των ονειροπόλων

που τα πιο μακρινά ταξίδια έκαναν

στο φτερό του καρχαρία χρόνου

καθώς βουτούσε σταθερά

στον κυματισμό τού αναπότρεπτου τέλους.

Κάποτε ξοδεύονται τα όνειρα

και συναιρείσαι με τα πλουμιστά σου ράκη,

τραγική μου αμοιβάδα,

στην οστρακοφόρα άμμο τα ίχνη σου

από του καιρού την άτρακτο

σκληρά λεηλατημένα.