Γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ένας νεαρός στα δεκαεννιά του χρόνια εγκαταλείπει τον τόπο του στη νότια Ελλάδα για σπουδές στο εξωτερικό. Στη Βιέννη σπουδάζει ιατρική, στη Σουηδία παντρεύεται µια φοιτήτρια από την Αυστρία και δηµιουργεί τη δική του οικογένεια. Η τύχη και η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα τον κρατούν µακριά της. Καταφέρνει πια να επιστρέψει τη δεκαετία του ’80, για να συµβάλει στην ίδρυση µιας σχολής ιατρικής σε περιφερειακό πανεπιστήµιο και να στήσει ένα ακόµα σπιτικό.
Ο Άρης Φιορέτος εξιστορεί λογοτεχνικά τη ζωή του πατέρα του –που σχετίζεται µε τον µεταπολεµικό εκπατρισµό των Ελλήνων στις χώρες της Ευρώπης– από το τέλος προς την αρχή: από τον θάνατό του στη Σουηδία µέχρι τότε που δεν είχε ακόµη αποκτήσει το πρώτο του παιδί, που δεν ήταν ακόµη πατέρας. Μια ζωή που τη σφραγίζει η περιπλάνηση µισού αιώνα µεταξύ Σουηδίας, Αυστρίας και Ελλάδας – καθώς και ένα µυστικό από την εποχή της πρώτης του νεότητας. Ένα κείµενο τρυφερό και δυνατό, που φωτίζει µε οξυδέρκεια και αφηγηµατική µαεστρία τη σχέση ενός γιου µε τον πατέρα του.

«Ένα µυθιστόρηµα για την αναζήτηση ταυτότητας, ένας φόρος τιµής σε έναν άνθρωπο ονειροπόλο, αλλά παγιδευµένο στην πραγµατικότητα, που έζησε µια ζωή σπάταλη και γεµάτη αγάπη. Αυτό διαβάζει κανείς σ’ αυτό το τρυφερό, υπέροχο “βιβλίο για έναν πατέρα” µε τις ευθύβολες και ακτινοβόλες µεταφορές». Die Welt
«Μια ιστορία αναµφίβολα γεννηµένη από θλίψη, η οποία όµως ακτινοβολεί χαρά έτσι όπως εξελίσσεται από το παρόν προς το παρελθόν. Πρόκειται για ένα λαµπρό µυθιστόρηµα, γραµµένο από έναν στιλίστα συγγραφέα, o οποίος ωστόσο δεν επιτρέπει στη δεξιοτεχνία του να αποδώσει τη ζωή ψυχρά». Helsingborgs Dagblad
«Ο Φιορέτος αφηγείται τη ζωή του πατέρα του όπως εν τέλει έχει αποµείνει ζωντανός στη µνήµη του. Σαν τις σταγόνες του ζουµερού πορτοκαλιού που έσταξαν κάποτε στη βεράντα, έτσι και κάποια µοτίβα και λεκτικά σπαράγµατα προσφέρουν στο κείµενο τη δοµή ψηφιδωτού. Οι ωραιότερες στιγµές του βιβλίου δεν είναι ωστόσο αυτά που λέγονται, αλλά οι αποσιωπήσεις, τα κενά ανάµεσά τους. Εκεί εντοπίζεται η θλίψη του γιου, µα και η µεγάλη ευτυχία του να µην µπορείς ποτέ να περιγράψεις τον πατέρα µε ακρίβεια». Neue Zürcher Zeitung