H Τριλογία της Κέρκυρας αφηγείται με αστείρευτο χιούμορ και γοητεία τη ζωή του Ντάρελ –και των ζώων– στο νησί. Μια σπάνια και μαγική παιδική ηλικία που μόνο να την ζηλέψεις μπορείς...

Η Μάργκο όρμηξε στο καθιστικό σε κατάσταση πανικού.

«Ελάτε γρήγορα!» ούρλιαξε. «Ο Τζίτζι ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει».

Βγήκαμε τρέχοντας, κι εκεί, κουρνιασμένος στο περβάζι του παραθύρου του, ήταν ο Τζίτζι φορώντας μόνον ένα κομμάτι πανί. Η Μητέρα ίσιωσε τα γυαλιά της και κοίταξε ψηλά. Ο Τζίτζι άρχισε να ταλαντεύεται απαλά. «Τζίτζι, χρυσέ μου», κελάηδησε η Μητέρα, «δεν νομίζω ότι είναι πολύ συνετό εκ μέρους σου να βρίσκεσαι εκεί. Γιατί δεν κατεβαίνεις να φάμε;»

Ο Τζίτζι όντως κατέβηκε, αλλά όχι ακριβώς όπως το εννοούσε η Μητέρα. Έκανε ένα χαρωπό βηματάκι στο κενό και, με συνοδεία τις έντρομες κραυγές της Μητέρας και της Μάργκο, έπεσε προς το έδαφος. Προσγειώθηκε με πάταγο στην κληματαριά, κάπου τρία μέτρα κάτω απ’ το παράθυρό του.

«Θεούλη μου!» φώναξε. «Πού είμαι;»