Πριν από χρόνια κάμποσα, στση Ζάκυνθος τα μέρη,

η μούσα έδωκε μιλιά στου ποιητή το χέρι.

Και τη μιλιά ευτούτηνε, την είπαν «ομιλία»

και την επαίζαν θέατρο σε ούλα τα χωρία.

Και κάθε των αποκρεών γιομίζαν οι πλατείες

και παιδοβόλια μάζωναν, αντρόγενα και γρίες.

Πριν από αιώνες τέσσερους εγράφτηκε η πρώτη

και την επαίζαν λαϊκοί, αγράμματοι αθρώποι.

Κι από τα Βενετσιάνικα τα χρόνια μέχρι τώρα

των αφεντάδων τ’ άπλυτα τα βγάζανε στη φόρα.

Κι όπως το ‘χε η παράδοση, επαίζαν μόνο άντρες

και τσι γυναίκες κάνανε, με κιάσα και με χάντρες.

Και μας την παραδώσανε κι εμείς με τη σειρά μας

ό,τι πήραμε δίνουμε, με ούλη την καρδιά μας.

Γιατί παράδοση που ζει, κρατάει στον αιώνα

από παππού σε εγγονό, κι από νόνα σ’ εγγόνα.