Καταλαβαίνω τη μέρα απ’ το στόμα, 
απ’ το πώς τρέχει το νερό στον νιπτήρα, 
απ’ το πώς συνδυάζεται το κρασί της περασμένης βραδιάς 
με την κολλημένη στον πίσω γομφίο οδοντόπαστα. 
Κι όμως δεν ήταν πάντα έτσι ανθρώπινη η μέρα μου, 
ο ξυπνητός μου ήλιος, 
αφού δεν περίμενε ούτε καν την αυγή 
για να κοκκινίσει τα σκοτεινά παντζούρια 
και τις αναλαμπές των τζαμιών. 
Πες ότι οι μέρες τότε ήσαν αμίμητες, 
έτοιμες να εφορμήσουν απ’ τον τάφο των σεντονιών 
και τις ομίχλες που τύλιγαν στη μακαριότητά τους 
τα χαλιά, τα υπνοδωμάτια, τις κορνίζες. 
Πες καλύτερα ότι οι μέρες εκείνες 
για πρώτη φορά έσπρωχναν προς τα πίσω 
χοντρά ρούχα, φατνώματα και πόρτες 
που δεν είχαν αριθμούς σπιτιών 
ούτε σούπες ρυθμισμένες για το κρύο 
παρά οκτάωρα μελετηρών παιδιών 
με εξασφαλισμένο το οικονομικό τους μέλλον.