Νέα Ορλεάνη: πρόθυμη, ατίθαση, γεννημένη από πόρνες και μαχαιροβγάλτες· ξαναγεννημένη μέσα από την κρύα μήτρα της καταιγίδας. Στους δρόμους της άφησαν τα χνάρια τους μουσικοί, ζωγράφοι και συγγραφείς· μάγισσες, γκάνγκστερ και σαδιστές φονιάδες. Όλοι τους γλεντζέδες.

Ανάμεσά τους κι ένας χλομός άντρας με κατάμαυρα μαλλιά: τέρας, όσο και τζέντλεμαν· κυνηγός τεράτων, όσο και εθισμένος στο άγγιγμα των Ακατονόμαστων Θεών. 

Από το 1877 μέχρι το 1887, ο Ελληνο-Ιρλανδός Λευκάδιος Χερν βρισκόταν στη Νέα Ορλεάνη και στο συγγραφικό του έργο εκείνης της περιόδου, οφείλει η Πόλη της Σελήνης το επικίνδυνο, ηδονικό της δέλεαρ.

Τον συναντάμε στα 1883 και περπατάμε δίπλα του στους βρώμικους, μαγευτικούς δρόμους όπου έχει καταφέρει να βρει τη θέση του, έστω προσωρινά. Από τον φόνο μιας φημισμένης Μαντάμ, στα οργιαστικά τελετουργικά του Μπαγιού Σεν Τζον, από τη γηραιά Μαρί Λαβώ, Βασίλισσα του Βουντού, στη διάδοχό της, περιδιαβαίνουμε μαζί του τα μήκη και τα πλάτη της πόλης, μέχρι να συναντήσει τον Κριστιάν Αμπρόζ, το πιο ευγενές της τέρας, και να εκπληρώσει μια προφητεία στην οποία είχε πάψει να πιστεύει.