Στην παρούσα συλλογή ποιημάτων η Σίτσα Καραϊσκάκη παρομοιάζει τον ξεριζωμό του ελληνικού πληθυσμού από το σύμπλεγμα των Μοσχονήσων με τον μύθο της χαμένης Ατλαντίδας. «Για κείνα τα νησιά που ως Ατλαντίδες χάθηκαν» μας λέει σε ένα στίχο της. Το ποίημα «Νησί που πλέεις μακρυά» αναφέρεται στην πατρίδα της ποιήτριας, το Μοσχονήσι. Το ποίημα με τίτλο «Νησιοτοπούλα» είναι γραμμένο για το νησί «Νησοπούλα» του συμπλέγματος των Μοσχονήσων. Περιέχεται επίσης ένα ποίημα με τίτλο «Εκατόνησα», δηλαδή αναφέρεται στα Μοσχονήσια με το αρχαίο τους όνομα και την καταγωγή του ονόματός τους από το όνομα της θεάς Εκάτης. Αναφέρει στο ποίημα αυτό κι ονόματα μερικών νήσων του συμπλέγματος όπως το Δασκαλειό (το οποίο ονομάζεται και Ψαριανό), το Σεφέρι και το Γυμνό. Το ποίημα «Το Ψηφί» μιλάει για την νησίδα που φέρει το όνομα αυτό. Στο ποίημα «Σμύρνη», η ποιήτρια αναφέρεται στον επικό ποιητή Όμηρο αποκαλώντας τον Μελησιγένη διότι θεωρείται πως αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα. Πήρε το όνομα αυτό επειδή, σύμφωνα με τον μύθο, γεννήθηκε κοντά στις όχθες του ποταμού Μέλητα της Σμύρνης. Στα υπόλοιπα ποιήματα η Καραϊσκάκη περιγράφει γεγονότα που είδε κατά την Καταστροφή όταν ήταν παιδί. Στίχοι που στάζουν αίμα και φέρουν έντονα τα στοιχεία της χριστιανικής παράδοσης από τη ζωή των Μικρασιατών. Τα γεγονότα της Καταστροφής τα παρομοιάζει με τις εικόνες που περιγράφονται στην «Αποκάλυψη» του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή. Δεν παρέλειψε, επίσης, να υμνήσει την αυτοθυσία του Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσοστόμου ο οποίος δεν εγκατέλειψε τη Σμύρνη και το ποίμνιό του. Οι Τούρκοι του ξερίζωσαν τη γενειάδα, του έβγαλαν τα μάτια, του έκοψαν τη μύτη και τα αυτιά στις 27 Αυγούστου του 1922. Σήμερα θεωρείται άγιος από την Εκκλησία της Ελλάδος και προστάτης των Μικρασιατών.