Ένας άνθρωπος καταλήγει απάνθρωπος. Κουβαλά μέσα του την καταπίεση των παιδικών του χρόνων και ποτέ δεν ένιωσε χαρά, ποτέ δεν επέτρεψε στα συναισθήματά του να εκδηλωθούν. Οι πληγές, οι φόβοι και τα απωθημένα χορεύουν μέσα του. Και εκείνος, για να επουλώσει τις πληγές του, κάθεται αναπαυτικά στην αγαπημένη του πολυθρόνα και ξεσπά στα θύματά του.
