Τα πρώτα μεταχριστιανικά χρόνια, ένας γέρος χρυσοχόος, που έφτιαχνε σταυρούς, δαχτυλίδια και περιδέραια για τους άρχοντες και τις αρχόντισσες του Βυζαντίου, έφτιαξε και έναν  χρυσό σταυρό και τον διακόσμησε με πολύτιμους λίθους, ρουμπίνια και ζαφείρια, προσφορά του στην Παναγία. Αυτός ο σταυρός, ξεκινώντας από τη Βασιλεύουσα το 654, διέτρεξε στεριές και θάλασσες και έγραψε την ιστορία της εποχής και των ηρώων της, αλλάζοντας ιδιοκτήτη ανά διακόσια χρόνια. Στόλισε αυτοκράτορες, παλάτια, βασιλείς, αλλά και απλούς ανθρώπους. Με τη δύναμή του, πρoσέφερε σ’αυτούς που τον απόκτησαν, πολεμικές νίκες, τύχη, και ευημερία. Από το Κίτιον της Κύπρου, στην Κόρινθο του Λέοντα Σγουρού, στην ενετοκρατούμενη Ζάκυνθο, στα παλάτια του Λονδίνου και στον εμφύλιο σπαραγμό της Αμερικής, το ιερό κειμήλιο χάριζε την εύνοιά του στους ιδιοκτήτες του, πριν καταλήξει στον τελευταίο του σταθμό: στο Βυζαντινό Μουσείο της Θεσσαλονίκης.