Στην αρχή ο κόσµος ήταν ένα πελώριο δέντρο, έλεγαν οι ξυλοκόποι
του δάσους. Κάποτε όµως σχίστηκε στα δυο και το µισό δέντρο κρεµάστηκε κάτω από το άλλο του µισό. Αλλά µαζί µε το δέντρο χωρίστηκε και η ζωή, χωρίστηκε και η ευτυχία.

Ο µόνος τρόπος για να ξαναενωθούν όλα είναι να αγαπήσουν οι άνθρωποι µε πάθος τα αστέρια. Μόνο έτσι θα δυναµώσουν οι αχτίδες τους
και σαν δυνατά σχοινιά θα σηκώσουν πάλι ψηλά το κάτω µισό δέντρο
για να ενωθεί µε το πάνω του µισό.

Γι’ αυτό και ο Αρσένης θέλει πολύ να γίνει φίλος µε ένα αστέρι,
µα δεν ξέρει τον τρόπο. Να το περιµένει να πέσει ή να βρει δυο χιλιάδες σκάλες για να ανέβει να το πάρει; Μήπως να αποκτήσει πρώτα
ένα έλατο, αφού τα αστέρια αγαπούν πολύ τα έλατα;
Μα πώς να κόψει ένα έλατο, αφού θυσιάζοντας τη ζωή ενός δέντρου
δεν κερδίζεις την αγάπη ενός άστρου;

Η απάντηση κρύβεται στο χριστουγεννιάτικο παραµύθι
που θα του πει ο παππούς του.

Ήταν και τότε παραµονή Χριστουγέννων. Η νύχτα που γεννιούνται
τα θαύµατα. Το πρώτο θαύµα της νύχτας εκείνης ήταν ένα σµαραγδένιο έλατο που γεννήθηκε στο ωραιότερο ελατόδασος του κόσµου.
Μόλις το είδε ο Θεός, είπε σ’ έναν µικρό του άγγελο να το χαρίσει στο πιο γλυκό παιδί του κόσµου. Ο άγγελος µεταµφιέστηκε σε βοσκό, κατέβηκε στη γη και άρχισε να ψάχνει…