Σκηνή Α΄:
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ: Στους ίσκιους σας ασίγαστες κορφές
του παλαιού, ιερού, πυκνόφυλλου άλσους,
καθώς και στης θεάς το ατάραχο άδυτο,
νιώθω ακόμα την ίδια ανατριχίλα,
πρώτη φορά που τα πατώ σα νάταν,
κι ο νους μου εδώ δε συνηθίζει. Τόσους
χρόνους κρυμμένη με κρατεί εδώ τώρα
μια θέληση υψηλή, που εμπρός της σκύβω·
μα πάντα μένω ξένη, όπως στο πρώτο.
Τι αχ! με χωρίζει απ` τους καλούς μου η θάλασσα,
και μακρές μέρες στέκω στο ακρογιάλι,
με την ψυχή ζητώντας των Ελλήνων
τη χώρα· και το κύμα μόνο κούφια
βογκώντας μου απαντά στους στεναγμούς μου.
Αλί του, από γονιούς μακριά κι αδέρφια
που έρμη ζωή περνά! Του τρώγ` η λύπη
την πιο γλυκιά χαρά μπροστά στα χείλη.
Πάντα πίσω πετούν οι στοχασμοί του
στις πατρικές στοές, όπου το πρώτο
τον ουρανό του άνοιξε μπρος του ο ήλιος,
όπου τ` αδέρφια, παίζοντας, ολοένα
πιο σφιχτά με γλυκούς δεσμούς δενόνταν.
Με τους θεούς δεν πιάνομαι· όμως είναι
αξιολύπητη η θέση της γυναίκας. [...]