Θεολογικά μιλώντας η «Παράδοση» είναι ζώσα πρα­γ­μα­τικότητα και όχι απολίθωμα («παραδοσιαρχία») διότι σε τελική ανάλυση είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός στην αν­­­θρω­­πότητα και την αλήθειά του, την απέραντη. Η «Πα­ρά­­­δο­ση» της αποστολικής πίστης στην Εκκλησία, μέσα στην ισ­τορία, καθοδόν προς τη Βασιλεία, είναι από τη φύ­ση της κάτι το διαχρονικό και συνεχώς ανα­καινιζόμενο. Ό­χι ό­­μως αυτόματα ανακαινιζόμενο, αυτοανακαινιζόμενο αλ­­­λά ανακαινιζόμενο από και στους φορείς της, δηλ. κάτι που έχει ανάγκη συνεχούς «επικαιροποίησης» από εμάς σήμερα όπως είχε και από τους Πατέρες στην εποχή τους. «Παράδοση» χω­­ρίς «επικαιροποίηση» σημαίνει μουσει­ακό εύρημα, ιστορικό απολί­θω­μα, όχι ζώσα πραγματικό­τητα.