Στο βιβλίο του Αραμπέσκ, ο Αντόν Σαμάς, ακολουθώντας την τεχνοτροπία των ελικοειδών αραβουργημάτων, ξετυλίγει με μαεστρία το χρονικό της οικογένειάς του και των κατοίκων της Φασούτα, ενός απομονωμένου χωριού της Γαλιλαίας, εγείροντας συγχρόνως θέματα γλωσσικής, εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας. Οι περιπέτειες, οι μετακινήσεις και οι εκτοπισμοί των μελών της οικογένειας Σαμάς από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα ως τα τέλη του εικοστού συνδέονται άρρηκτα με τη μνήμη και τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα της πολύπαθης αυτής περιοχής της Μέσης Ανατολής. Καθώς το Κράτος του Ισραήλ διαδέχεται τη Βρετανική Εντολή στην Παλαιστίνη, οι καθολικοί Άραβες κάτοικοι της Φασούτα βρίσκονται στη δίνη της χάραξης νέων συνόρων, αναγκάζονται να φύγουν, εξορίζονται, ζουν και πεθαίνουν σε αυτή «τη φλεγόμενη χώρα όπου οι λέξεις θα έπρεπε να είναι σκιές». Ο Αντόν Σαμάς έγινε ο πρώτος Άραβας που επέλεξε να γράψει ένα μυθιστόρημα στην εβραϊκή γλώσσα. Το Αραμπέσκ είναι ένα έργο που θεωρείται πλέον κλασικό, ένα σύνθετο και καθηλωτικό ανάγνωσμα που μιλάει για ανθρώπους τους οποίους ελάχιστα γνωρίζουμε: τους χριστιανούς της Παλαιστίνης. Μια αξιοσημείωτη λογοτεχνική προσθήκη στην ισραηλινή και την παγκόσμια πεζογραφία, ένα μυθιστόρημα σπαρακτικής ειλικρίνειας.

«Περίτεχνη σύλληψη, πανέμορφη γραφή... Ένας πρωτότυπος, λαμπερός και τολμηρός συνδυασμός φαντασίας και αυτοβιογραφίας... Ένα εκλεπτυσμένο δείγμα μεταμοντέρνας μπαρόκ λογοτεχνίας».

ΤΖΩΝ ΑΠΝΤΑΪΚ, The New Yorker


«Αυτό το βιβλίο είναι η ιστορία της νιότης του συγγραφέα του και τo χρονικό μιας οικογένειας και μιας μυθικής περιοχής, της Γαλιλαίας...  Ένα εντυπωσιακά ωραίο πεζογράφημα». 

ΓΟΥΙΛΙΑΜ Χ. ΓΚΑΣ, New York Times Book Review


«Το Αραμπέσκ είναι ένα κλασικό μυθιστόρημα σε ό,τι αφορά τη διερεύνηση της ταυτότητας... Ένας Παλαιστίνιος με άριστη γνώση των εβραϊκών που ζει ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Άραβες, μεταξύ του αρχαίου και του σύγχρονου κόσμου, της αφοσίωσης και της επιθυμίας... Μετατρέπει τα γεγονότα σε φαντασία χωρίς να αλλάξει τίποτε».

The New Republic


«Εάν η εβραϊκή λογοτεχνία επρόκειτο να αποκτήσει τους δικούς της Κόνραντ, Ναμπόκοφ, Μπέκετ και Ιονέσκο, δεν θα μπορούσε να ελπίζει σε πιο ευοίωνο ξεκίνημα». 

Los Angeles Times Book Review