Το requiem δεν προτείνεται εδώ ως πένθιμη διαπίστωση, αλλά ως η επιβεβαίωση του τέλους της Νεωτερικότητας μέσα από την ιστορική της ολοκλήρωση και τη βιωματική εμπειρία του γήρατός της. Μια σειρά από ερωτήματα, και οι προτεινόμενες απαντήσεις, οριοθετούν τη συγγραφική διαδρομή:
Ποιές είναι οι πολιτικές ελίτ σήμερα; ποιός ο προσανατολισμός; Από τί αντικαταστάθηκαν οι νεωτερικοί μύθοι, που με τη σειρά τους είχαν αντικαταστήσει τους θρησκευτικούς του Μεσαίωνα; Πού οδήγησε η «απομάγευση» του κόσμου; Ο σύγχρονος άνθρωπος, κατά πόσον απέβαλε σκοτεινούς δεσμούς θρησκείας, εμμονές φυλετικής ανωτερότητας και κρίσεις εθνικής ματαιοδοξίας; Δικαιώθηκαν οι θετικιστές (ο Saint Simon, ο Comte, ο Mill, ο Condorcet) από την πραγματοποιηθείσα «πρόοδο», ή οι μαρξιστές για την επαγγελθείσα «αταξική κοινωνία»; Είναι η ανθρωπότητα οικουμενική ή, απλώς, παγκοσμιοποιημένη; Πώς εξηγείται η βαρβαρότητα της τρομοκρατίας; ως επιστροφή στον Μεσαίωνα ή ως πραγμάτωση ενός ζοφερού μέλλοντος; Γιατί, τελικώς, δεν εκπολιτίστηκε ο κόσμος; Τί ακολουθεί το τέλος της τέχνης;
(Με αναφορές σε σύγχρονα κείμενα και απόψεις των Hobsbawm, Derrida, Touraine, Habermas, καθώς και σε σκέψεις περί τέχνης και πολιτικής των Arthur C. Danto, Bruno Latour, John Gray, Eric Hazan και Deyan Sudjic.)