Η πολιτική ιστορία και ανάλυση των διεθνών σχέσεων και της εξωτερικής πολιτικής, σε κάθε εποχή, διδάσκουν και αποτελούν πολύτιμο πλοηγό για τους σχεδιαστές και λήπτες απόφασης στον τομέα της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής.

Ο Γεώργιος Α´ είχε γνώση της τύχης και των επιλογών του προκατόχου του βασιλιά Όθωνα. Η «ειρηνοπόλεμη» στάση και συμπεριφορά του Γεώργιου ήταν απόρροια μιας λεπτής αμφιταλάντευσης, ανάμεσα στις επιταγές της ξένης διπλωματίας, καθώς και στη διατήρηση του ζωτικού συστατικού της επικοινωνίας με το λαό του, δηλαδή του εθνικισμού/αλυτρωτισμού. Κατεξοχήν, η σαφής γνώση του κλίματος της εποχής, της «Pax Britannica» και του απορρέοντος δόγματος της οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν διαλάνθαναν της προσοχής του άνακτα. Αντίθετα, θα λέγαμε ότι αποτελούσαν «τα πόδια» του βασιλικού του θρόνου.

Ακριβώς, η εθνική ιδεολογία του αλυτρωτισμού είναι αυτή που παραμένει κυρίαρχη. Το όποιο κριτικό πνεύμα αφορά και μόνο τη διαχείριση των εθνικών θεμάτων, όπου όλοι είναι στρατευμένοι στην εθνική αποστολή. Σ’ αυτό ακριβώς το ιδεολογικό περίγραμμα, εντάσσονται και οι αναγνώσεις, προσλήψεις της Ευρώπης. Αυτές τελούν σε ανάκληση στη συλλογική μνήμη παγιωμένων προγονικών προκαταλήψεων, απλουστευτικών μύθων και στερεοτυπικών κρίσεων. Όλο αυτό το συνονθύλευμα συνυφαινόταν με την πορεία των εθνικών κρίσεων και δη της Κρητικής Επανάστασης της χρονικής περιόδου 1866-1869.