«Καλωσορίζω ὅσα βιβλία διασώζουν τά ἐφήμερα δημοσιεύματα. […] Καθώς παραπέμπουν, συχνότατα, σέ συλλογικές καλλιτεχνικές ἐμπειρίες, κεντρίζουν τή μνήμη μας, ἀνασύρουν πλούτη πού θά κινδύνευαν νά μείνουν ἴσως καταχωνιασμένα […] Διαπιστώνουμε ξαφνικά ὅτι ἡ περιουσία μας εἶναι μεγαλύτερη ἀπ’ ὅ,τι λογαριάζαμε καί ὅτι τό ξεχνᾶμε ζώντας μέ τίς δεκάρες πού μᾶς ρίχνει κάθε μέρα ἡ καταναλωτική κοινωνία».
Αὐτά τά λόγια τοῦ Κωστῆ Σκαλιόρα, γιά τήν ἔκδοση σέ βιβλίο, τό 1973, τῶν θεατρικῶν κριτικῶν τοῦ Βάσου Βαρίκα, φαίνονται σήμερα γραμμένα γιά τίς δικές του ἐπιφυλλίδες στό Βῆμα (1971-1975). Κείμενα πού διασώζουν τό κλίμα μιᾶς ἐποχῆς: τόν ζόφο τῆς δικτατορίας, τίς προσδοκίες τῆς Μεταπολίτευσης, τίς νεανικές ἐξεγέρσεις ἐκείνων τῶν χρόνων, τήν ἐπέλαση τῆς καταναλωτικῆς κοινωνίας. Ἐποχή πού σημαδεύει καί τή σημερινή, περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι συνήθως φανταζόμαστε.
Κείμενα πολυθεματικά, ἑνός ἀνθρώπου μέ πολυδιάστατη παιδεία καί πολιτική συνείδηση. Σκέψεις γιά τή λογοτεχνία, τό θέατρο, τόν κινηματογράφο. Κείμενα γιά ἀνθρώπους πού «εἶχαν κάτι νά ποῦν» – τόν Σεφέρη, τόν Μπρέχτ, τόν Μπεράτη, τήν Τσίγκου, τόν Βιλάρ, τόν Χουρμούζη, τόν Τσάπλιν, τόν Μολιέρο, τόν Νερούντα. Κείμενα γιά διαχρονικούς προβληματισμούς – τήν πολιτισμική ἐκπαίδευση, τήν πολιτική σκέψη, τή σχέση μας μέ τά βιβλία, τή δικαιοσύνη, τήν εὐθύνη τοῦ δημόσιου λόγου, τήν πρόσβαση στόν πολιτισμό. Οἱ ἐπιφυλλίδες τοῦ Κωστῆ Σκαλιόρα γοητεύουν, προβληματίζουν, συνομιλοῦν μέ τόν ἀναγνώστη. Καί ὅπως λέει καί ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας τους –γράφοντας γιά τόν Βαρίκα– «ἔχοντας ἐμπιστοσύνη στό ἦθος του, […] καί σέ μιά καλλιέργεια πού ἀρδεύει τό κείμενό του χωρίς νά πλημμυρίζει τήν ἐπιφάνεια [...] δέν χρειάζεται νά συμφωνεῖς μαζί του γιά νά ὠφεληθεῖς ἀπό τά γραφτά του».