Μπορεί άραγε η ορθόδοξη Εκκλησία να έχει δικό της δημόσιο, πρωτότυπο λόγο μαρτυρίας στη βιοηθική, με χριστιανική αφετηρία αλλά και σε ανοι­κτό διάλογο προς την κοσμική  βιοηθική; Ή μήπως θα πρέπει να επαναλαμβάνει, άκριτα πολλές φορές, απόψεις που έχουν ήδη διατυπωθεί είτε από την κοσ­μι­κή πλευρά (φιλοσοφική και επιστημονική) είτε από άλ­­λες χριστιανικές παραδόσεις (θεολογικές μη ορ­θό­δο­ξες), οι οποίες απόψεις τόσο οι μεν όσο και οι δε εν­δέ­χεται να είναι τελικά αντίθετες προς τις ορθόδοξες αν­θρω­πολογικές και ηθικές παρα­μέ­τρους;

Ποια μπορεί να είναι η συμβολή της ορθό­δοξης θεολογίας στην αντιμετώπιση επιμέρους ζητη­μάτων βιοηθικής (λ.χ. ευθανασία, αμβλώσεις, μετα­μοσχεύ­σεις, πειραματισμοί), όπως αυτά τίθενται στο σύγχρονο ιστορικοπολιτισμικό πλαίσιο και διαμορ­φώ­νονται σύμ­φω­να με τα τρέχοντα επιστημονικά δε­δο­μέ­να;

Τα έξι μελετήματα του τόμου επιδιώκουν να ανταποκριθούν στο αίτημα η Εκκλησία «να μπορέσει να διαλεχτεί με το απρόσμενο παρόν, να υπερασπιστεί την ανθρωπιά, να μαρτυρήσει τη σφραγίδα του Θεού πάνω στην κτίση και να αρνηθεί να καταντήσει κήρυκας του τρόμου και της απόγνωσης».