Από τον συγγραφέα του παγκόσμιου bestseller το λάθος αστέρι

Σε ό,τι έχει να κάνει με τα κορίτσια (και στην περίπτωση του Κόλιν αυτό αποδεικνυόταν πολύ συχνά), όλοι έχουν έναν τύπο. Ο τύπος του Κόλιν Σίνγκλετον ήταν... οι Κατερίνες. Είχε κάνει σχέση με δεκαεννιά κοπέλες.

Όλες τους άκουγαν στο όνομα Κατερίνα. Και όλες τους –μα όλες, μέχρι την τελευταία– του είχαν ρίξει άκυρο.

Ο Κόλιν πίστευε ότι ο κόσμος αποτελείται από ακριβώς δύο είδη ανθρώπων: από τα Άτομα που Ρίχνουν Άκυρο κι από τα Άτομα που Τρώνε Άκυρο. Πολλοί θα ισχυριστούν ότι ανήκουν και στις δύο κατηγορίες, όμως αυτοί δεν καταλαβαίνουν καθόλου την ουσία του πράγματος: έχεις προδιάθεση προς τη μία ή την άλλη μοίρα.

Τα Άτομα που Ρίχνουν Άκυρο μπορεί να μην είναι πάντοτε εκείνοι που ραγίζουν καρδιές και τα Άτομα που Τρώνε Άκυρο μπορεί να μην κυκλοφορούν μονίμως με ραγισμένη καρδιά.

Όμως είναι αποφασισμένος να αποδείξει το Θεώρημα της Υποβόσκουσας Προβλεψιμότητας των Κατερινών, το οποίο ελπίζει πως, στην τελική του μορφή, θα μπορεί να προβλέπει το μέλλον κάθε σχέσης, παίρνοντας εκδίκηση για τους απανταχού συλλέκτες άκυρων και ίσως, γιατί ποτέ δεν ξέρεις, να καταφέρει κι ο ίδιος να κερδίσει την καρδιά του κοριτσιού των ονείρων του.

Το επόμενο πρωινό του χωρισμού του από μια κοπέλα που, για δέκατη ένατη φορά, την έλεγαν Κατερίνα, το παιδί-θαύμα Κόλιν Σίνγκλετον μπήκε να κάνει ένα μπάνιο.

Καθώς το νερό άρχιζε να καλύπτει το σώμα του, θυμήθηκε τον Αρχιμήδη, τον Έλληνα φιλόσοφο ο οποίος, εκεί που καθόταν μέσα στην μπανιέρα του, ανακάλυψε ότι ο όγκος μπορούσε να μετρηθεί στη βάση του νερού που εκτοπίζει το κάθε σώμα.

Ο Κόλιν πήρε βαθιά ανάσα και γλίστρησε προς τα κάτω βυθίζοντας το κεφάλι του στο νερό. Κλαίω, σκέφτηκε.

Αισθάνομαι σαν να κλαίω, άρα λογικά κλαίω, όμως είναι αδύνατο να είμαι βέβαιος αφού βρίσκομαι κάτω από το νερό.

Αλλά δεν έκλαιγε. Περιέργως, ήταν τόση η κατάθλιψή του, ώστε δεν μπορούσε να κλάψει.

Ήταν υπερβολικά πληγωμένος. Αισθανόταν λες κι εκείνη του είχε στερήσει το κομμάτι του εαυτού του που ήταν ικανό να κλάψει.