Πόσο μακριά τεντώνει ένα σχοινάκι; Πόσο ψηλά μπορείς, αλήθεια, να πετάξεις; Και αν πέσεις, ξέρεις πώς να ξανασηκωθείς; Η Λίζα ήταν «ένα απόμακρο παιδί, σχεδόν αλλοπαρμένο». Στο σχολείο της η διαφορετικότητα ήταν ξένο σώμα. Κάθε μέρα της ήταν ένας αγώνας για προσαρμογή, ένας αγώνας που έχανε, μέχρι εκείνο το βράδυ… Χρόνια μετά, η Λίζα, ενήλικη πια, επιστρέφει στο ίδιο σχολείο μαζί με τον γιο της, αλλά αυτή τη φορά είναι ή νομίζει ότι είναι δυνατή. Θα συναντήσει τους παλιούς της «αντιπάλους», αλλά και εκείνο το πρόσωπο που τη βοήθησε να «σηκωθεί». Ο μύθος της Σταχτοπούτας διαβασμένος ανάποδα ή η αναζήτηση της πιο υπερεκτιμημένης (;) προσδοκίας. Της συγχώρεσης, των άλλων, του εαυτού μας.
