Τις 17 Ιουνίου 1953 έγινε η γνωστή αντικαθεστωτική εξέγερση στο Ανατολικό Βερολίνο. Εκείνες τις μέρες, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ ετοίμαζε στο θέατρό του μια καινούργια διασκευή του `Κοριολανού` του Σαίξπηρ. Αυτό είναι το ιστορικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο ο Γκύντερ Γκρας στηρίζει το έργο του για την Εξέγερση των πληβείων. Οι πληβείοι είναι ταυτόχρονα εκείνοι της Ρώμης του Κοριολανού και εκείνοι της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας.
Το έργο αυτό διανδίζεται εν μέρει με μονολόγους γραμμένους σε στίχους, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του είναι σε πεζό. Ρίχνει φως στην πολύπλοκη προσωπικότητα του Μπρεχτ, συνειδητού κομμουνιστή και ταυτόχρονα ασυνείδητου καλοπερασόπουλου· ένας γενναίος δειλός, όπως χαρακτήρισε κάποτε ο ίδιος τον εαυτό του. Ο Γκρας, πρόσωπο πολιτικοποιημένο στο στρατόπεδο της σοσιαλδημοκρατίας, δεν έχει λόγο να του φεισθεί. Ωστόσο, παρακολουθεί με ενδιαφέρον, και ίσως με συμπόνια, τις συνειδησιακές του δολιχοδρομίες ανάμεσα στις συμπληγάδες της διεθνούς πολιτικής, όπου βρέθηκε παγιδευμένος ο λαός του Ανατολιτικού Βερολίνου, θύμα εκλεκτό του ψυχρού πολέμου.
Απομένει στον προειδοποιημένο αναγνώστη να αναγνωρίσει τις πολιτικές ναρκοθετήσεις του κειμένου. Το έργο είχε περιληφθεί στο πρόγραμμα παραστάσεων του Εθνικού για την περίοδο 1974 - 1975, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή, που θα ερμήνευε και τον κύριο λόγο. Την ύστατη στιγμή ο Μινωτής εδείλιασε. `Θα `ρθουν οι φοιτητές να μου σπάσουν το θέατρο`, μου είπε. Η Ελλάδα περνούσε τις αντιχουντικές ώρες της μετά την κατάρρευση της δικτατορίας των Απριλιανών. Το έργο δεν ανεβάσθηκε ποτέ. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]