Είδα τον καιρό της ακμής μου ν’ αλλάζεισ’ ένα πληγωμένο φωνήεν

Στο καφέ «Εντροπία»

Έξω απ’ το παράθυρό μου εκεί

στη φευγαλέα ζωή των προαστίων

κάποτε ένα παιδί έσωσε τον κόσμο

γύρισε την πλάτη του στο κενό

δείχνοντας το αστραπιαίο πέρασμα του μυστικού.

Στο καφέ «Εντροπία» συγκομιδή ψυχών

οι θαμώνες αφουγκράζονται ανήσυχοι κάτι αμετάκλητο

ένας μεταλλαγμένος άνεμος εισβάλλει στις αισθήσεις

διασπά το χρόνο σε μοναχικά συμβάντα

τις λέξεις σε τρομαγμένα πουλιά.

Ρέω σε θάλασσες σωσίες υδάτινους λαβύρινθους

 κάθε άνοιξη είναι ένα αβέβαιο κρυπτόγραμμα

πού πάει όλη αυτή η θύελλα που με γέννησε

πού μεταναστεύει.

Αυτό που πέρασε αστράφτει απρόσιτο

ό,τι έρχεται ζει εδώ

ανάμεσα σε μας και τους παγετώνες.

Ποιήματα μια υπαρξιακής αναζήτησης και μιας εναγώνιας ενατένισης ενός κόσμου που έρχεται να ανατρέψει ισορροπίες, αξίες και όνειρα. Μια ποίηση εσώτερης εκλογίκευσης και φιλοσοφικού στοχασμού. Αυστηρή και μετρημένη η γλώσσα, ελεγχόμενο το συναίσθημα αλλά εμφανείς «οι μελαγχολικοί άνεμοι στην πόλη» μέσα στην πανσπερμία της μοναξιάς που υποχρεώνει τον ποιητή όχι μονάχα ν’ αγαπά αλλά και να λησμονεί. Τριάντα δύο ποιήματα μέσω των οποίων ο Βασίλης Φαϊτάς προσθέτει τη δική του συμβολή απέναντι στο σύγχρονο παγκόσμιο δράμα του ασταθούς κόσμου: Λέξεις βγαλμένες απ’ το κενό για το κενό/ τί άλλο είναι ένας στίχος απ’ τον έρωτα των προγόνων/ σφυροκοπάει τη δική μου καρδιά/ και από κει το χέρι/ σαν ένα σκαλοπάτι στην άβυσσο/ νεύμα σ’ όλους και σε κανένα.// Στο παρασκήνιο/ ανάμεσα στον αφανισμό και την ουτοπία/ υπάρχει κάτι/ η παλινόρθωση μιας αιώνιας στιγμής. («Κρυπτογράφημα»)

Λέξεις όπως μετέωρο, ρωγμές, ρήματα όπως το αιωρούμαι, επίθετα όπως εύθραυστος, χαμένος, συναντιόνται συχνά στους στίχους του Φαϊτά απ’ όπου δεν λείπει η καλοδιατυπωμένη αίσθηση του μέτρου, της μουσικής, που συνυπάρχει με την ουσία της γραφής και την ειλικρίνεια αλλά και το βάθος των νοημάτων/αισθημάτων του: Νιώθω καθώς το ημιτελές μήνυμα/ που κουράστηκε ν ανιχνεύει προορισμούς. Και αλλού: Το αύριο πάντα υπήρχε/ έφιππο/ φαντασίωση μιας λέξης/ στις ρωγμές του νου.

Χτίζουμε στο άπειρο την επανάσταση/ ενός προσχεδιασμένου ονείρου, σημειώνει σ’ ένα ποίημά του διατυπώνοντας εντέλει την ελπίδα μιας συνέχειας, καθώς ο κόσμος, τουλάχιστον ο δικός του κόσμος παραμένει «ήσυχος σα σύννεφο που κυλά». 

Ο Bασίλης Φαϊτάς, Κερκυραϊκής καταγωγής, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1942. Σπούδασε νομικά στο Aριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Eργάστηκε στην Τράπεζα της Eλλάδος ως το 2002. Παρουσιάστηκε πρώτη φορά στη λογοτεχνία στο περιοδικό «Nέα Eστία» το 1966. Ποιήματά του  έχουνε μεταφραστεί στα γαλλικά και στα ιταλικά. Από τις εκδόσεις «Μανδραγόρας» κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του Υστερόγραφα για το αύριο (2010), Συνάντηση με το σύμπαν (2011), Ρους και Ροή (2014) και Ο Αλχημιστής του χάους (2015).