Aν μπορέσουμε να κρυφοκοιτάξουμε μέσα από τα «Μυστικά Παράθυρα» των δύο συγγραφέων θα γνωρίσουμε και θα ζήσουμε τις ιστορίες των πρωταγωνιστών και ίσως μέσα ανακαλύψουμε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό.Θα συναντήσουμε ανθρώπους διαφορετικών κοινωνικών τάξεων με εμμονές, δισταγμούς και φόβους από τη μια, ανεξάρτητους και δυναμικούς από την άλλη με όλες τις αδυναμίες και τα προτερήματά τους. Ανθρώπους που ζουν ανάμεσά μας χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τι κρύβεται πίσω απ’ τις κλειστές τους πόρτες.

Του μίλησα, μα αμέσως κατάλαβα πως ήτανε νεκρός... Το ’βαλα στα πόδια και περίμενα. Κι εγώ δεν ξέρω τι περίμενα... Θέλησα να φωνάξω, μα ήρθε στο νου μου η καθημερινή μου ζωή, ο μικρός μας Αδάμ, ο συνεχιστής του ονόματος και η γιαγιά μου η άσχημη και μπιρμπιλομάτα, που πολύ της έμοιαζα. Κάθισα στ’ αυγά μου και καμώθηκα την ανήξερη. Προσπάθησα να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου γιατί πολύ φοβήθηκα πως με οδηγούσανε σε περίεργα μονοπάτια με λασπόνερα, όπου κάποια στιγμή τα λασπόνερα θα φτάνανε ώς τα Tεράστια αυτιά μου και θα με πνίγανε.                                                                                                                     K.Δ.

Ξανασηκώνεται και έρχεται μπρος στο παραθύρι. Ο ήλιος οδεύει πια προς το τέλος του ταξιδιού του. Εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη. Νομίζει πως ακούει το βήξιμο του πατέρα που δηλώνει πως έφτασε. Και τη μάνα να τον υποδέχεται στο κατώφλι. «Η μάνα! Πόσα φαρμάκια κατάπιε! Από την ντροπή τη δικιά μου ή σίγουρα με το ότι η μεγάλη κόρη της, η πρωτότοκη, δεν αξιώθηκε στεφάνι». Φαντάζεται την ώρα της προσευχής να επικαλείται τη βοήθεια του Θεού να παρουσιάσει ένα άξιο της Κάλης της παιδί, για να γλυκάνει η ζωή και η καρδιά του πατέρα. «Κάλη μου, πώς άντεξες, ψυχούλα μου;»                                                                                                                     Κ.Σ.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Και να ξεχαστεί με τίποτα δε θέλει...

Δύο απογεύματα είχαν μια ιδιαίτερη ποιότητα για μένα. Γιατί τα γέμισε μια εκλεκτή γραφή. «Τα μυστικά πα-

ράθυρα, ιστορίες γυναικών» της Κωνσταντίνας Δούκα και της Κικής Σεγδίτσα. Συγγραφείς από καιρό δοσμένες στις μισολεγόμενες αλήθειες της ζωής. Και αν μπορέσουμε και εμείς να τις κρυφοκοιτάξουμε πολλά ίσως θα δούμε.Η Κωνσταντίνα Δούκα μάς προσφέρει ανθρώπινες στιγμές που διηγούνται την πολυτιμότητα της καθημερι-

νότητας. Και όπου η απλότητα – εκτοπίζοντας κάθε εκζήτηση – επιτρέπει στον αναγνώστη να συναντήσει τον ίδιο

τον εαυτό μέσα από τις ιστορίες των άλλων. Τα διηγήματα είναι συμβιωτικά. Άρα αυθεντικά. Και αυτό δείχνει για το πόσο η λογοτεχνία μπορεί να είναι διδαχή καταγραφής της πραγματικής ζωής. Οι Χριστόροφοι, οι Δόμνες, οι Αναστασίες, οι Ρόζοι... κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Δεν έχετε παρά να τους συναντήσετε.

Η Κική Σεγδίτσα, όπως πάντα καλοπροαίρετη απέναντι στη ζωή, μετατρέπει εδώ το κάθε περιστατικό σε χρονο-

γράφημα. Είναι το χαρακτηριστικό που του δίνει ισχύ, η οποία υπερβαίνει τις αφορμές που το προκάλεσαν. Και η

περιγραφή των χαρακτήρων ανυπόκριτη. Κάποιοι θα συναντήσετε, και εδώ, «γνωστούς» μιας άλλης εποχής lieux

du temps, καιροί ιδιωτικοί και δημόσιοι συνάμα. Μπορεί να μην είστε σίγουροι ότι είναι αυτοί που φαντάζεστε, αλλά αρκεί που μ’ αυτόν τον τρόπο ξαναζείτε κάτι. Συχνά σημαντικό. Η Κική Σεγδίτσα δεν είναι ξεναγός αρχαίων

μορφών, αλλά των τωρινών πραγμάτων και αναμνήσεων απογράφος. Και έμμεσα και ευγενής κριτής.

«Τα μυστικά παράθυρα, ιστορίες γυναικών» οι δύο κυρίες τα μισανοίγουν. Από αυτά οι άνδρες δεν απουσιάζουν.

Μετέχουν άλλοτε με αξιοπρέπεια και άλλοτε με τις αδυναμίες που τους συνοδεύουν. Σε κάθε περίπτωση όμως ό,τι

στα διηγήματα λέγεται συγκροτείς κοινωνιογραφία της... κοινωνίας μας. Ή έστω μιας εποχής της που σιγά σιγά

αποσύρεται. Και να ξεχαστεί με τίποτα δε θέλει.

Ιωάννης Μεταξάς

Ομότιμος καθηγητής πολιτικής επιστήμης

του Πανεπιστημίου Αθηνών