Υπάρχω!

Σαν όπως ο άνεμος είμαι…

Στο ποιητικό έργο «Ο Κεκρυμμένος Λωτός της Φανέρωσης» ο Δημήτρης Κακαλίδης στρέφεται στην καρδιά της δημιουργίας, τον άνθρωπο. Διεισδύει σαν «συναυλία μουσική» σαν «δοξασία εωθινή» σε όλες τις όψεις του, τις θετικές και τις αρνητικές, τις οποίες υμνεί μεγαλόπνοα. Τη θεϊκή φύση του ανθρώπου αγωνιά να φέρει στο φως.

Άρχομαι...

επανέρχομαι στους σπόρους, στα φυτρώματα,

στο χώμα της γης και στα φύλλα,

η φωτοσύνθεση γίνομαι.

Άνεμος ορμητικός ο λόγος του παρασύρει τον αναγνώστη σε «ύψη ανήκουστα» αυτά του «αμόλυντου Νου». Εκεί επιθυμεί ο ποιητής να βρεθεί ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος και να γνωρίσει τον εαυτό του. Να δει το «κρίνο» στο «αγριάγκαθο», να δει στο «σκοτάδι» το «φως». Να του φανερωθεί η κρυμμένη ουσία της ύπαρξης…

Και η θύμηση,

η ανάμνηση από καταβολής∙

είμαι ό,τι ήμουν,

έγινα ό,τι είχα υπάρξει.