Λένε πως δεν υπάρχουν θηλυκά ποτάμια, εκτός από μία και μοναδική εξαίρεση. Την όμορφη Νέδα, θηλυκό ποταμό, που χωρίζει την Μεσσηνία και την Ηλεία, η οποία πήρε τις χάρες και το όνομα της μυθικής νύμφης, που ερωτεύτηκε τον αιώνιο κατακτητή Δία.

     Δίπλα μας όμως υπήρχαν πάντα και υπάρχουν ακόμα αληθινά θηλυκά ποτάμια. Οι ανώνυμες γυναίκες του κόσμου, οι πηγές της ζωής που δεν χάνονται στην απέραντη θάλασσα, αλλά ανατροφοδοτούν την αέναη κίνησή της.

   Εκείνες, με τις άσπρες και μαύρες ζωές τους, που δίνουν του λουλουδιού τους τον σπόρο. Που έμαθαν να ομορφαίνουν τη φτώχεια και τον πόνο.

Που πρόδωσαν ή προδόθηκαν, χωρίς να απομείνουν άνυδρα πηγάδια.

Που η μοσκοβολιά του κόρφου τους ποτίζει τη μνήμη.

  Σ’ αυτά τα θηλυκά ποτάμια είναι αφιερωμένο το βιβλίο.

    Οι ηρωίδες του βιβλίου, χωρίς να το επιζητούν, γίνονται στη διαδρομή του βίου τους γνήσια θηλυκά ποτάμια. Από άφωνα πρόσωπα της Ιστορίας προσπαθούν να αποκτήσουν αυτοσυνειδησία.
  Σε κάθε σελίδα κρύβεται, όχι μόνο η ζωή της Παρέσσας Ασλανίδου,της Θάλειας Τριανταφύλλου, της Μαργαρίτας Δρακάκη και των οικογενειών τους, αλλά πολύ περισσό-τερα: Οι μνήμες, οι δρόμοι της Ιστορίας, η τοιχογραφία του εικοστού αιώνα από τον Πόντο μέχρι το Παγκράτι, την Σπάρτη, την Θεσσαλονίκη και την Μόσχα.

  Τα πάθη, οι έρωτες, οι προδοσίες, οι χαρές, οι πίκρες. Η προσφυγιά, η αγάπη, η συμπόνια, η δυστυχία. Όλη η ζωή και η τραγική μοίρα του ανθρώπου, όπου γης, μέσα από λίγους κόκκους ζωής.