Η Πηνελόπη Δέλτα, όπως είναι γνωστό, αφηγείται τη ζωή της μέσα στα αυτοβιογραφικού περιεχομένου σημαντικά κείμενά της, αλλά και στις πολυάριθμες εκδεδομένες επιστολές ή το λογοτεχνικό έργο της. Σε μια συναρπαστική αφήγηση εδώ παρουσιάζεται ο βίος της με τη βοήθεια ποικίλων αποσπασμάτων από το πρωτότυπο έργο της, τα οποία διατηρούν απολύτως την ορθογραφία και το ξεχωριστό ύφος της συγγραφέως. 

Οι ανεξέλεγκτες καταστάσεις, τα μη αναμενόμενα γεγονότα, τα θετικά και τα αρνητικά συναισθήματα κυριάρχησαν σε μια ζωή που η ίδια δεν ήθελε να είναι ούτε εύκολη ούτε συνηθισμένη. Στρατευμένη στην ιδέα του ελληνισμού από τον μεγάλο, τον ανεκπλήρωτο έρωτά της, πάλεψε με όλες τις δυνάμεις της για τους στόχους ζωής που έθεσε. Ζωντανός ή νεκρός, ο Ίων Δραγούμης βρισκόταν πάντοτε στη σκέψη της από τα τριάντα ένα της χρόνια που τον γνώρισε έως τον προαποφασισμένο θάνατό της. Η καταλληλότερη στιγμή για να φύγει για το αιώνιο ταξίδι ήταν όταν πατούσαν οι Γερμανοί το πόδι τους στην πρωτεύουσα, το 1941. Ακολούθησε έτσι όσα είχε βάλει στο στόμα του Αλέξιου στο έργο της Γιὰ τὴν Πατρίδα. Ήταν κάτι που θα έλεγε ο Ίων Δραγούμης, αυτό που τον χαρακτήριζε. 

«Παντοῦ καὶ πάντα μπορεῖ κανεὶς νὰ ὑπηρετήσει τὴν πατρίδα του. Καὶ τὴ ζωή σου δὲν ἔχεις δικαίωμα νὰ τὴ σπαταλήσεις ἢ νὰ τὴν πετάξεις. Ξόδεψέ την, δῶσε την, μὰ μὲ τρόπο ποὺ νὰ ὠφελήσει. Δὲ χρησιμεύει νὰ πεθάνομε ἀπὸ ἀγάπη ἢ ἀπὸ λύπη γιὰ τὴν πατρίδα. Πρέπει ὁ θάνατός μας νὰ ὠφελήσει σὲ κάτι. Εἰδεμὴ εἶναι ἄχρηστος».