`Ηλίθιο`, `αδέξιο`, `ανιαρό`, `σαχλό`, `αηδιαστικό`, `βρομερό`, `γέννημα της λεπρώδους λογοτεχνίας των Γάλλων Decadents`, `μπουρδολογία`: με τέτοια αβρά λόγια υποδέχθηκε η αγγλική κριτική `Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίυ`. `Αφήστε το βιβλίο μου, σας παρακαλώ, στην αθανασία που του αξίζει`, απαντούσε χωρίς ίχνος συστολής ο Όσκαρ Ουάιλντ. Και είχε δίκιο: ο Ντόριαν Γκραίυ είναι πια εκατόν είκοσι ετών και εξακολουθεί να τέρπει, να γοητεύει και να βάζει τους αναγνώστες σε σκέψεις. Έμεινε να συμβολίζει τον πόθο της αιώνιας νιότης και τη χίμαιρα των απολαύσεων χωρίς φραγμούς και συνέπειες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]