Η ατμόσφαιρα του έργου και ο χώρος μέσα στον οποίο θα εξελιχθεί η πλοκή του έργου είναι καθαρά βενετσιάνικα· η μικρή πλατεία, το καφενείο και το περιβάλλον του, ο πραγματικός πρωταγωνιστής του έργου. Το πρόσωπο όμως που θα λάμψει σ’ αυτόν τον χώρο είναι ο ναπολιτάνος αριστοκράτης δον Μάρτσιος, ένα από τα πιο ολοκληρωμένα πρόσωπα του θεάτρου όλων των εποχών. Η κακογλωσσιά του είναι αυθόρμητη· δεν κακολογεί από συμφέρον ή σκοπιμότητα. τους κοιτάζει όλους μέσα απ` το μοντέλο του και τους βλέπει παραμορφωμένους.

Οι χαρακτήρες μου είναι ανθρώπινοι, είναι αληθοφανείς, ίσως και αληθινοί, μα εγώ τους διάλεξα από το αδιάκριτο πλήθος των ανθρώπων και τυχαία συνέβη κάποιος να αναγνωρίσει σ’ αυτούς τον εαυτό του. Οσάκις συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν είναι δικό μου λάθος το πώς ο θλιβερός χαρακτήρας (δον Μάρτσιος) μοιάζει με τον τυχόντα κακόβουλο – είναι λάθος του κακόβολου το πώς, βλέποντας τον χαρακτήρα που παρουσιάζω, νομίζει ότι ο εαυτός του είναι ο στόχος μου.