Ένα μικρό μεταφραστικό ποιητικό συλλείτουργο από διάφορες ξένες ποιητικές φωνές. Τον τίτλο του τον δανείζεται από μεταφρασμένο ποίημα του Κορεάτη ποιητή Kim So-Wol.

Η μεταφράστρια, χρησιμοποιεί την γνωστή μας και από άλλους έλληνες ποιητές λέξη «μεταγραφές» και όχι την λέξη μεταφράσεις που ίσως της περιόριζαν το μεταφραστικό πεδίο. Επίσης, δεν αναφέρεται, μια και οι επιλογές της είναι από διάφορες γλώσσες, αν τα μεταγραφόμενα ποιήματα, γίνονται από την μητρική τους γλώσσα ή από δεύτερες ευρωπαϊκές γλωσσικές μεταφράσεις, όπως όμως και να έχει, η μεταγραφική στην ελληνική γλώσσα προσπάθεια της Ελένης Δαμβουνέλη είναι ουσιαστική.

Η γλώσσα είναι ρέουσα, λυρική, χωρίς εννοιολογικούς κόμπους, με μεγάλο εύρος χρωματικών αποχρώσεων. Λέξεις-σήματα που μεταφέρουν πάνω τους μεγάλο συγκινησιακό φορτίο, εικόνες καθαρές, ήχοι μελωδικοί, προτάσεις μικρές-όπως φανερώνει, η τελεία, σημείο στίξεως που χρησιμοποιείται περισσότερο- ποιητικός λόγος που φανερώνει την τραγικότητα της εποχής του και τις κρυφές ή φανερές ευαισθησίες και συναισθήματα των αναφερόμενων ποιητών. Ένας αδιόρατος θρησκευτικός ιστός ενώνει τον ποιητικό λόγο των επτά αυτών ποιητικών φωνών, μια οντολογική χορδή που ενώνει την εδώ απόγνωση της μικρής μας τραγικής παρουσίας, με την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου, μια άλλης κοινωνίας ποιο δίκαιης, ποιο ανθρώπινης, λιγότερο «μηχανοποιημένης», σε μέτρα οικεία και θερμά για την ανθρώπινη ύπαρξη. Φωνές του χθες, και ίσως και του σήμερα, που ξεδιπλώνουν το ειλητάριο της ψυχής τους σε έναν κόσμο που δεν βρήκε ακόμα τον βηματισμό του, και εξακολουθεί να δημιουργεί στρατόπεδα συγκέντρωσης ή γκούλακ, φανερά ή κρυφά, για να φυλακίσει κάθε τι το διαφορετικό και το πνευματικά ή σωματικά ανέντακτο.