Συνιστώσες ορχήστρας. Ο τίτλος της δεύτερης ποιητικής συλλογής της Αθηνάς-Στυλιανής Μίχου είναι ενδεικτικός του περιεχομένου και της μορφής των κειμένων της. Είναι μια εναγώνια αντιμαχία με τα όρια των συναισθημάτων και του στοχασμού με τα όρια του λόγου κατά την προσπάθεια της λεκτικής τους αποτύπωσης. Αν τα όρια της γλώσσας μας είναι τα όρια του κόσμου μας, σύμφωνα με τον Wittgenstein, ο ποιητικός λόγος επιχειρεί μεταξύ άλλων να διευρύνει τον υπαρκτό κόσμο με την προσθήκη του υποστατού, δημιουργήματος του λόγου. Κάθε προσπάθεια εν ονόματι αυτής της διεύρυνσης αξίζει τον κόπο της, ακόμη κι ως δοκιμαστική ανασκαφή στην terra incognita του είναι μας.
Η νέα ποιητική συλλογή της Αθηνάς-Στυλιανής Μίχου έχει πολλές συνιστώσες τις οποίες ενορχηστρώνει σε ένα λειτουργικό σύνολο. Από τη μια διακρίνεται μια ελεγεία της απώλειας, της απουσίας του πατέρα ή ό,τι αυτός συμβολίζει. Αυτή η συνιστώσα συναντιέται με τη συνιστώσα του έρωτα, κι εκείνη, με τη σειρά της, με την υπαρξιακή αγωνία και τις σχετικές αναζητήσεις. Οι τρεις αυτές συνιστώσες αναδεικνύουν πρωτογενή ποιητική λειτουργία, είτε ως στάση απέναντι στα πράγματα είτε ως κατασκευή λόγου, και ως εκ τούτου νοημάτων με τολμηρές στην πρωτοτυπία τους εκφράσεις και εικόνες. Πρόκειται για μια αναδιάταξη της τάξης του κόσμου, στην οποία το ποιητικό υποκείμενο επαναπροσδιορίζει τους στόχους του: «Είμαι η νέα Ιθάκη / του εαυτού μου», γράφει χαρακτηριστικά με εκφραστική δύναμη και αφοπλιστική απλότητα η ποιήτρια.
Αγαθοκλής Αζέλης