Το παρόν και το παρελθόν, η ακμή και η παρακμή, ο έρωτας και ο θάνατος όπως ακριβώς νιώθουμε τη ζωή και τη θλίψη, και η μοναξιά, κυρίαρχη όσο ποτέ, συνθέτουν έναν «κόσμο θαμπό, μια ζωή δυσδιάκριτη», συνθέτουν την αρχιτεκτονική της ύπαρξης.
Στη νέα ποιητική συλλογή της με τον τίτλο Η Αρχιτεκτονική της Ύπαρξης, η Ελένη Γκίκα αποκαλύπτει έναν ποταμό προσωπικών και βαθιά εξομολογητικών στίχων. Η «γεωμετρία» της στιχουργικής της μοιάζει με επίκεντρες γωνίες που συμπίπτουν στον άνθρωπο. Σαράντα τρία ποιήματα φέρνουν στο φως, σε ένα άλλο φως, την ευθραυστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και με τη γλυκύτητα της ωριμότητας αφήνουν πίσω τους, στη σκιά, την πολυπλοκότητά της.
