Έμμεση συνέπεια της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, και ιδίως της εξωσωματικής γονιμοποίησης, είναι ότι μέσω αυτής πολλαπλασιάζονται τα -τεχνικά εφικτά- οικογενειακά σχήματα. Για παράδειγμα, άγαμοι μόνοι άνδρες μπορούν να αποκτήσουν ένα παιδί με ξένα ωάρια και με μια παρένθετη μητέρα, χήροι άνδρες και χήρες γυναίκες μπορούν να αποκτήσουν παιδί με το κρυοσυντηρημένο γεννητικό υλικό του νεκρού ήδη συντρόφου τους, υπερήλικα άτομα μπορούν επίσης να αποκτήσουν παιδιά με ξένο γεννητικό υλικό ή παρένθετη μητέρα, ενώ στην τεκνοποιία μπορούν πια να στοχεύουν και τα ομόφυλα ζευγάρια.
Oι δυνατότητες αυτές προξενούν βέβαια μια αμηχανία στην κοινωνία, δηλαδή δεν είναι όλες τους κοινωνικά αποδεκτές, και το ίδιο συμβαίνει και με το δίκαιο, που διστάζει να αποδεχτεί και να ρυθμίσει ορισμένες από αυτές, για παράδειγμα απαγορεύει, ακόμη τουλάχιστον, την πρόσβαση στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή των ομόφυλων ζευγαριών.
Εξάλλου, οι επιμέρους μέθοδοι της τεχνητής αναπαραγωγής δημιουργούν και άλλα ζητήματα, όπως λ.χ. αυτό της δυνατότητας της αξιοποίησης της τεχνητής γονιμοποίησης από άτομα που στερούνται την ελευθερία τους, γιατί βρίσκονται στη φυλακή, ή της δυνατότητας να κάνει άμβλωση η παρένθετη μητέρα, που συμφώνησε με κάποιους άλλους να γεννήσει για λογαριασμό τους. Πρέπει η κοινωνία και το δίκαιο να αποδεχτούν αυτές τις δυνατότητες; Και μήπως οι νομικοί οφείλουμε να ξανασκεφτούμε και να αναθεωρήσουμε και έννοιες όπως η αιμομιξία ή τα κωλύματα του γάμου;
Σ’ αυτά και σε άλλα συναφή ερωτήματα φιλοδοξούν να απαντήσουν οι εισηγήσεις που δημοσιεύονται στο παρόν τεύχος.
