Ένα ηθικό μανιφέστο για έναν πλανήτη που μοιραζόμαστε με περισσότερους από έξι δισεκατομμύρια ξένους.

«Κάτω από ποια ρουμπρίκα να προχωρήσουμε; Όχι της ‟παγκοσμιοποίησης” – όρου που άλλοτε αναφερόταν σε μια στρατηγική μάρκετινγκ, έπειτα έφτασε να δηλώνει μια μακροοικονομική αντίληψη και σήμερα μοιάζει να περιλαμβάνει τα πάντα και τίποτα. Ούτε της ‟πολυπολιτισμικότητας”, ενός ακόμη πολυκύμαντου όρου, που τόσο συχνά δηλώνει την ασθένεια την οποία προτίθεται να θεραπεύσει. Με κάποια αμφιθυμία, κατέληξα στον ‟κοσμοπολιτισμό”. Το νόημά του είναι εξίσου διαμφισβητούμενο και η εξύμνηση του ‟κοσμοπολίτικου” μπορεί να υποδηλώνει μια δυσάρεστη πόζα ανωτερότητας απέναντι στον υποτιθέμενο επαρχιωτισμό . . .         

      Όπως θα δούμε, υπάρχουν φορές που αυτά τα δύο ιδανικά – το οικουμενικό μέλημα και ο σεβασμός της θεμιτής διαφοράς – συγκρούονται. Κατά μία έννοια, κοσμοπολιτισμός είναι το όνομα όχι της λύσης αλλά της πρόκλησης.»

                                                                                                                                         Κ.Α.Α.