Οι ΔΩΔΕΚΑ ΣΠΟΥΔΕΣ για κιθάρα του Κυριάκου Τζωρτζινάκη, είναι μια πολύ ευχάριστη μουσική έκπληξη και μια προσφορά στην περιοχή της εκπαιδευτικής Μουσικής, με ανυπολόγιστη αξία για τον τόπο μας. Παρ’ όλη τη νεότητά του ο Τζωρτζινάκης, με προσοχή και με σοφή διαδοχή των κομματιών, αρχίζει τον μαθητή μέσ’ από την παραδοσι- ακή ηχητική του οργάνου στις σπουδές 1 και 2, τον προχωρεί με φρόνηση σε πιο αρμονικές γραφές με τις σπουδές 3, 4 και 5, τον περνάει μέσ’ απ’ τις δύσκολες τεχνικά σπουδές 7 και 8, για να τον φέρει σε μια πιο σύγχρονη ηχητική με τις σπουδές 9, 10 και 11 — τις πιο αξιόλογες της σειράς — και να τελειώσει με την 12η, σε μια αποθέωση της παραδοσιακής ηχητικής, πλουτισμένης μ’ όλες τις δεξιοτεχνικές εμπειρίες των σπουδών που προηγήθηκαν.

Συγχαίρω τον Τζωρτζινάκη για ολόκληρη την εργασία του, όμως ακόμα περισσότερο, για τους ευγενικούς του στόχους που γνωρίζει να τους πραγματοποιεί μ’ έμπνευση και με πηγαίο ταλέντο.

Μάνος Χατζιδάκις

Ανάμεσα στις συλλογές σπουδών για κιθάρα σημειώνουμε ιδιαίτερα, εκείνη ενός νέου Έλληνα συνθέτη, του Κυριάκου Τζωρτζινάκη, δημοσιευμένη το 1976 στην Αθήνα, στην οποία μπορούν να επισημανθούν οι ζυμώσεις και οι αισθητικές κατευθύνσεις αυτής της πρόσφατα γεννημένης σχολής.

Ο Τζωρτζινάκης χρησιμοποιεί μια γλώσσα, όπου δεν παρατηρούνται έντονα η επιρροή της εθνικής Ελληνικής σχολής και προτιμάει μοντέλα ευρωπαϊκού χαρακτήρα.

Υπάρχουν συχνά τονικές και ρομαντικές αναφορές, όπως η σπουδή No 7, αλλά υπάρχει επίσης και μια έρευνα πρότυπων, για την πλατύτερη εκμετάλλευση των μηχανικών δυνατοτήτων του όργανου.

Οι σπουδές διαθέτουν και κλασικές φόρμες, όπως επαναλαμβανόμενες νότες και αρπί- σματα, αλλά και ελεύθερες επινοήσεις δίχως εμφανή συγκεκριμένα σχήματα.

Το επίπεδο δυσκολίας είναι σωστά διαρθρωμένο. Άλλες σπουδές είναι εύκολες και προσιτές για μαθητές που ακόμα διαμορφώνονται κι’ άλλες πολύ πιο δύσκολες, όπως η No 12 που εκτός απ’ το μάκρος της, παρουσιάζει αλλυσιδωτές συγχορδίες αρπέζ με προχωρημένη δομή. Το έργο αυτό του Κ. Τζωρτζινάκη αποτελεί μια σημαντική συμβολή στα πλαίσια αυτής της ιδιαίτερης φιλολογίας της εκπαιδευτικής μουσικής και μια πολύ ενδιαφέρουσα καινοτομία που αξίζει να μελετηθεί με προσοχή.

Ruggero Ghiesa

(από το ιταλικό περιοδικό) Il Fronimo