Ποίηση με τα ελάχιστα και μετά από είκοσι πέντε χρόνια σιωπής. Με νεύματα προς το σώμα της γυναικείας ποίησης του εβδομήντα και οξύτητα που να διαπερνάει τα αλεξίσφαιρα του πληθωρικού λόγου. Ποίηση άξια για τις επίγειες τιμές για να δείχνει πως δεν έχουν πια τιμή αυτοί που τις δίνουν. Μάθημα για το πώς οι εμμονές μας κι όχι οι εμμονές των άλλων με τόλμη γίνονται αισθητικό φαινόμενο. Ποίηση που αγαπήθηκε και κυρώθηκε από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης της και συνεχίζει να επηρεάζει με τη δύναμη της τελευταίας ώρας στο ρολόι της γραφόμενης ποίησής μας.