Στο βιβλίο αυτό αναφέρει ο συγγραφέας, δεν ασχολούμαι με την ιστορία και τη λαο­γραφία των Τρικάλων. Το υλικό είναι αυτοβιογραφικό και χρονικά καλύπτει το διάστημα από την άνανδρη επίθεση του Μουσολίνι το 1940 ως τα τέλη της δεκαετίας του 1950. Πε­ριγράφω, προσθέτει,  τις  προσωπικές αναμνήσεις, τις εμπειρίες και τα βιώματα της εικοσαετίας εκείνης.


Δεν καταγράφω, διευκρινίζει ο κ. Γοργογέτας,  ιστορίες που άκουσα από άλλους. Αφηγούμαι την προσωπική μου ζωή και τη ζωή της οικογένειάς  μου, όπως τις έζησα εγώ, όπως τις  θυμάμαι ακόμα, πώς πέρασαν μέσα μου, πώς με επηρέα­σαν και σφράγισαν την παιδική και την εφηβική μου ψυχή. Όλα είναι πολύ ζωντανά ακόμα στη μνήμη μου. θυμάμαι και κάτι που δεν έχω ζήσει αλλά οι εντυπώσεις από τις διηγήσεις των γονιών μου ήταν τόσο έντονες που γέννησαν ζωντανές εικόνες.


Πιστεύω ακράδαντα, σημειώνει ακόμα ο κ. Γοργογέτας,  ότι εκείνα τα χρόνια ήταν η μόνη γεύση αιω­νιότητας που ζήσαμε και μας καθορίζουν ακόμα. Δεν μπορούμε να μη νοσταλγούμε, δεν μπορεί να στηρίζουμε τις όποιες ευαισθησίες μας στα θαμπωμένα όνειρα της προσαρμογής. Τότε που ήμασταν παιδιά δεν πα­ρακολουθούσαμε τη ζωή μας, τη ζούσαμε, καταλήγει ο ίδιος.