Η κυτταρική μνήμη του ανθρώπου στον υπέροχο πλανήτη Γαία, του θυμίζει διαρκώς έναν «χαμένο παράδεισο», που δεν είναι –βεβαίως– αυτός της παιδικής ηλικίας. Αυτή η διαρκής αναζήτηση επιστροφής στην Εστία διακατέχει τη συνειδητότητα όλων των ποιητών. Πολλοί μιλούν για το λεγόμενο «ωκεάνιο συναίσθημα». Ο Καβάφης μίλησε για την επιστροφή στην Ιθάκη. Η Βίβλος για την επιστροφή του ασώτου και την εξορία από τον Κήπο της Εδέμ. Ο «σκοτεινός» Ηράκλειτος μιλάει για το Φως που θα μας καταπιεί, μετά… Η Μαριέττα Πεπελάση είναι ποιητική προσωπικότητα. Τα ποιήματά της είναι απλώς και μόνον η κορυφή του παγόβουνου. Συνθέτει μουσική, ζωγραφίζει, βοηθάει τους ανθρώπους ως ψυχολόγος να επουλώσουν τα τραύματά τους, υπάρχει στην εποχή της Κρίσης, ως φωτεινός φάρος και σηματωρός για τον Χρυσούν Αιώνα που δικαιούμεθα άπαντες. Στις «Δίδυμες Ακτίνες», ο ρυθμός, η αυστηρή δόμηση του λόγου, η έκδηλη μουσικότητα δημιουργούν ένα πρώτης τάξεως λιμπρέτο για ορατόριο, που όταν γραφτεί θα σταθεί αντάξια της «Λειτουργίας κάτω από την Ακρόπολη» του Νικηφόρου Βρεττάκου. Ο Έρωτας συμπαντικός και τρισάγιος, όχι απλώς και μόνον αντίδοτο του Θανάτου, αλλά σκοπός κι έργο ζωής. Πέρα από κάθε μικρότητα και συμπλεγματική αναζήτηση οποιασδήποτε καταξίωσης, η Ποίηση της Μαριέττας Πεπελάση είναι συμπαντική, ανθρωπιστική, ελληνική και γι’ αυτό οικουμενική. Η ιδιόλεκτός της επεξεργασμένη μέχρις λειάνσεως, αναδίδει τη φυσικότητα των γνήσιων διαλόγων με τον αναγνώστη και τον εαυτό.
Κωνσταντίνος Μπούρας (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)