Η Αργυρώ εργάζεται ως υπάλληλος σε οίκο νυφικών, μια δουλειά που λατρεύει και μισεί, αφού το ενδεχόμενο να φορέσει κι εκείνη κάποτε νυφικό το βλέπει πολύ μακρινό.
Ο γάμος της ξαδέλφης της Ναταλίας θα φέρει όλο το σόι, το Παπαδοπουλέικο σε ένα υπέροχο ξενοδοχείο στη Θάσο. Εκεί θα συναντηθεί με τη θεία Αργυρώ ή Ηρώ
την οποία άκουγε, αλλά δεν είχε δει ποτέ. Πρόσωπα, γεγονότα και μπερδέματα θα την οδηγήσουν να αναθεωρήσει βασικές της πεποιθήσεις  και θ’ αλλάξουν τη ζωή της.

Απόσπασμα: Λίγα λόγια για την οικογένεια Παπαδοπούλου. Ο παππούς μου ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος  μοναχογιός ενός εμπόρου καπνού και η γιαγιά μου η Ισμήνη κόρη δάσκαλου, γνωρίστηκαν κι ερωτεύτηκαν όταν εκείνος ήταν είκοσι έξι κι εκείνη δεκαεννιά. 
Ζαλίστηκε  εκείνος απ’ την ομορφιά, το ψιλόλιγνο κορμί της και τα γελαστά πράσινα μάτια της. Θαμπώθηκε  εκείνη από τη λεβεντιά , το αντρίκιο φέρσιμο, τα βαθύ του βλέμμα. 
Κι έτσι έγινα «Εγώ», η Αργυρώ!
Βέβαια, ανάμεσα στους παππούδες μου κι εμένα υπήρξαν και τέσσερα παιδιά. Τρεις γιοί, και μια κόρη. Οι θείοι μου, ο πατέρας μου και η θεία μου, που όλοι τους έμοιασαν τον παππού μου στη λεβεντιά, τη γιαγιά μου στην ομορφάδα και τους δυο μαζί στην εξυπνάδα.
Βέβαια, μαζί με μένα υπάρχουν και τα οχτώ ξαδέρφια μου , που όλοι τους έμοιασαν τον παππού μου στη λεβεντιά, τη γιαγιά μου στην ομορφάδα και τους δυο μαζί στην εξυπνάδα.
Εκτός από εμένα, που δε με άγγιξαν λεβεντιές, ομορφάδες και εξυπνάδες.