Στο "Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί", ο δραματουργός προσπαθεί να ξετυλίξει λόγο ανιχνευτικό της ίδιας του της δραστηριότητας: του δημιουργού. Το ερώτημα για την πραγματική αξία της Τέχνης -τη δύναμή της να κάνει την ανθρώπινη ζωή πιο υποφερτή- κατατρώει την ψυχή του γηραιού Ίψεν.
«ʼκου... πως έβαλα τον εαυτό μου μες στο σύμπλεγμα. Μπρος από μια πηγή... κάθεται ένας άντρας γεμάτος ενοχές που δεν έχει ακόμα βγει ολόκληρος απ` τη γη... Βουτάει και ξαναβουτάει τα χέρια του στο τρεχούμενο νερό -για να τα εξαγνίσει-, καμπουριάζει και βασανίζεται απ` τη σκέψη πως ποτέ, μα ποτέ δε θα τα καταφέρει Αέναα θα καίγεται μες στην κόλασή του.»
