Ο Ernest Renan (1823-1892), γάλλος διανοητής, ασχολήθηκε με την ιστορία, τη θρησκεία, τη φιλοσοφία, τη γλώσσα, τον πολιτικό στοχασμό και την αρχαιολογία. Αρχικά, σπούδασε σε διάφορα εκκλησιαστικά κολέγια  και ασπάστηκε το ιερατικό σχήμα το οποίο όμως εγκατέλειψε εξαιτίας των φιλελεύθερων ιδεών του.  Υπερασπίστηκε την ελευθερία της έκφρασης, την ανοχή και την ανεξιθρησκία προκαλώντας το πνευματικό κατεστημένο της εποχής του.

     Το παρόν βιβλίο αποτελεί μέρος της προσπάθειάς του να καταγράψει την ιστορία των αρχών του Χριστιανισμού η οποία συμπληρώνεται με τα εξής: «Ο βίος του Ιησού» (1863), «Ο Απόστολος  Παύλος» (1869), «Ο Αντίχριστος» (1873), «Τα Ευαγγέλια» (1877), «Η Χριστιανική Εκκλησία» (1879), «Ο Μάρκος Αυρήλιος και το τέλος του αρχαίου κόσμου» (1882).

Στο «βίο του Ιησού» παρουσιάζει τον Χριστό ως άνθρωπο και όχι ως υιό του Θεού.Ο συγγραφέας  θεωρεί ότι η ζωή του Ιησού πρέπει να μελετηθεί σαν τη ζωή κάθε ιστορικού προσώπου και η Βίβλος πρέπει να υπόκειται στον ίδιο έλεγχο που  υπόκεινται όλα τα ιστορικά έγγραφα.

Ο δεύτερος τόμος της σειράς, οι Απόστολοι (1866), αποτελεί την ιστορική συνέχεια των γεγονότων μετά τον θάνατο του Χριστού. Ο Renan  περιγράφει την εξάπλωση του Χριστιανισμού από τους Αποστόλους σε όλη την Ευρώπη και την Εγγύς Ανατολή, την τεκμηρίωση της Πεντηκοστής και τη δημιουργία των πρώτων Εκκλησιών. Η ανησυχία του για την κοινωνική ζωή, την αδελφοσύνη και την αναβίωση του δημοκρατικού κλίματος συνυπάρχει με τις  παραπάνω ιστορικές περιγραφές.

Οι τοποθετήσεις του παραμένουν επίκαιρες καθώς προώθησε τον επιστημονικό σκεπτικισμό σε κάθε αντικείμενο με το οποίο ασχολήθηκε. Ενδεικτικά στην εισαγωγή ο συγγραφέας αναφέρει:

 «[…]Εις ιστορία, οία η παρούσα, ένθα το σύνολον μόνο είναι βέβαιον, πάσαι δε ή σχεδόν πάσαι αι λεπτομέρειαι υπόκεινται κατά το μάλλον και ήττον εις την αμφιβολίαν, ως εκ του μυθοπλαστικού περίπου χαρακτήρος των μαρτυριών, η εικασία είναι απαραίτητος. Ως προς τα εποχάς, περί ων ουδέν γινώσκομεν, η εικασία δεν χωρεί. […] Η συνείδησις του συγγραφέως δύναται να μένη ήσυχος, όταν παρουσιάζη ως βέβαιον ό,τι είναι βέβαιον, ως πιθανόν ό,τι είναι πιθανόν και ως ενδεχόμενον ό,τι είναι ενδεχόμενον. Εις τα σημεία όπου ο πους ολισθαίνει μεταξύ της ιστορίας και της μυθικής παραδόσεως δέον να επιδιώκεται το γενικόν αποτέλεσμα.»

Η μετάφραση του παρόντος (Αθήνα , 1913) ανήκει στον Χαράλαμπο  ή Μπάμπη Άννινο (Αργοστόλι 1852 - Αθήνα 1934) - ποιητή, συγγραφέα και δημοσιογράφο- ο οποίος υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, συνιδρυτής της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας, πρόεδρος των Εταιρείας Ελλήνων Δραματικών Συγγραφέων και συγγραφέας δημοφιλών θεατρικών έργων. Για τη συνεισφορά του στο χώρο των γραμμάτων τιμήθηκε  με βραβεία και διακρίσεις.