Ένα γυναικείο πτώμα μούλιαζε μες στα βροχόνερα και γύρω περίεργοι περαστικοί. Μια εικόνα φρικιαστική, καθόλου συνηθισμένη στο κέντρο της Αθήνας, αν και η εγκληματικότητα, κάποιες περιόδους, χτυπάει κόκκινο. Μια εικόνα που έκανε τη βροχερή εκείνη μέρα, πιο απελπιστική. Μια εικόνα που χαράχτηκε στο μυαλό της και δεν έλεγε να την αφήσει σε ησυχία. Μια εικόνα που άλλαξε τη ζωή της. Μια εικόνα! Και όχι τόσο η εικόνα αυτή καθαυτή όσο το ίδιο… το πτώμα.

Με αφηγηματική δομή whodunit του ’60, δράση detective stοries του ’30, εικόνες hardboiled του ’40 και σε ενεστώτα χρόνο της έρευνας με διηγηματικά πισωγυρίσματα παρελθοντικών επίκτητων ψυχώσεων ή άλλων ψυχικών παθογενειών, θα μπορούσε να έχει τη λέξη «μαύρο» στον τίτλο του ως suspense novel των γαλλικών ψυχολογικών αστυνομικών μυθιστορημάτων του ’50.

Αντίθετα, ο συγγραφέας επιλέγει το κόκκινο κι αυτό όχι στον τίτλο μα ως πινελιά σε ένα ομιχλώδες περιβάλλον. Δηλώνει έτσι ευθαρσώς πως δε θέλει να μιλήσει μόνο «αστυνομικά», δηλαδή με πλοκή τέτοιου τύπου, αλλά και αλλιώς, ίσως πιο… κόκκινα.