Θα αρχίσω την ιστορία μου με τη δεύτερη υπατεία του Σερβίου Γάλβα, όταν συνάρχοντάς του ήταν ο Τίτος Βίνιος. Πολλοί ιστορικοί ασχολήθηκαν με τα προηγούμενα οκτακόσια είκοσι έτη από ιδρύσεως Ρώμης και περιέγραψαν την περίοδο της δημοκρατίας γλαφυρά και ελεύθερα. Ύστερα όμως από τη ναυμαχία του Ακτίου, όταν για χάρη της ειρήνης χρειάστηκε να συγκεντρωθεί όλη η εξουσία στα χέρια ενός ανθρώπου, σπουδαία πνεύματα αυτού του είδους εξέλιπαν παράλληλα, η ιστορική αλήθεια δοκιμάστηκε ποικιλοτρόπως, αφενός επειδή όσοι έγραφαν είχαν άγνοια της πολιτικής, η οποία αποτελούσε πλέον γι` αυτούς ξένο αντικείμενο, αφετέρου γιατί καταλαμβάνονταν είτε από μια έντονη επιθυμία να κολακεύσουν είτε, αντίθετα, από απέχθεια για τους κυβερνώντες. Έτσι, το μίσος της μιας πλευράς και η δουλοπρέπεια της άλλης είχαν ως αποτέλεσμα να μην υπάρξει κανένα ενδιαφέρον για ό,τι θα παραδιδόταν στις επόμενες γενιές. Ωστόσο, ενώ οι άνθρωποι γρήγορα αποστρέφονται τον κόλακα ιστορικό, η διαβολή και ο ψόγος βρίσκουν πρόθυμους ακροατές· γιατί η κολακεία πάντοτε αντιμετωπίζει την επαίσχυντη μομφή ότι αποτελεί έκφραση δουλοπρέπειας, ενώ η κακεντρέχεια εμφανίζεται δήθεν ως ανεξαρτησία γνώμης. [...]