Το βλέμμα εστιάζει κι ο φακός γίνεται καθρέφτης ψυχών, μια λίμνη που στην επιφάνειά της αναγνωρίζουμε στιγμές από την καθημερινότητά μας, αυτή που αδιάφοροι ή αδύναμοι προσπερνούμε, γιατί το βήμα βιάζεται, γιατί η μοναξιά βιάζει, γιατί έχουμε ξεχάσει τα φώτα της αλήθειας μας σβηστά. Όμως η ζωή σπαρταρά στο δρόμο. Κι οι δρόμοι κόβουν σαν το χαρτί...
Ένα παιδικό δάκρυ ταράζει την ψυχρή στασιμότητα της λίμνης κι από τα νερά της ξεπηδούν πλάσματα υπέροχα, μοναδικά, που αψηφούν το φόβο και περνούν απέναντι, που γδύνονται το χρώμα, την ταυτότητα και κάθε τους διακριτικό, για να ανήκουν κάπου, ψυχές-νιφάδες σ` έναν ανέμελο χιονοπόλεμο, νότες δεμένες αρμονικά σε μια ροκ μπαλάντα που οι στίχοι ακολουθούν τα όνειρά τους. Διαφορετικές ζωές που διψούν για αγάπη, πεινούν για αγκαλιά, παιδιά που δεν γνωρίζουν ή δεν ορίζουν ακόμα τον κόσμο, αυτόν που σκληρός σαν την πέτρα γδέρνει τα γόνατα της ψυχής τους, σαν αρπακτικό χέρι αλώνει την αθωότητά τους, ανήμπορος να τ` αγαπήσει, να τους χαρίσει έναν τόπο για να καρπίσουν, να τους κεράσει μια κουταλιά απ` όσα δικαιούνται να ονειρεύονται σαν το κρυμμένο βάζο της μαμάς με το γλυκό τριαντάφυλλο.
Δέκα ιστορίες, δέκα ήρωες παιδιά, που ακολουθούν το δικό τους δύσκολο δρόμο, δυνατά μέσα στην αδυναμία τους, προσηλωμένα στα ρίγη των επιθυμιών τους, γαντζωμένα με τα άμαθα χέρια τους στον τοίχο που χτίζεται ερήμην τους, γιατί νιώθουν πως πίσω του ανασαίνει η άνοιξη.
Τη μήτρα τους αναζητούν, αυτή που τους δένει με τη ρίζα της ύπαρξής τους, αυτήν που πόνεσε για να τους ανοίξει δρόμο στη μαγεία της ζωής, μιας ζωής σε δέκα καρέ...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]